Heima er bezt - 01.11.2008, Blaðsíða 25

Hinrik Ivarsson, Merkinesi:
í Suður-
Nauthólum
r
júní, 1950, leitaði ég grenja í heiðarlandi Hafnahrepps
eins og ég hafði gert nokkur undanfarandi vor, en ekkert
greni fundið, sem búið væri í. Þekkti ég þá 11 greni,
sem ég ýmist hafói fundið sjálfur eða eftir lýsingu Þorsteins
Arnasonar í Kirkjuvogi, sem lá mikið á grenjum á tímabili,
en var nú tekinn fast að eldast. Hann hafði verið talinn mjög
laginn að vinna greni, þolinmóður og brögðóttur, en hvort
tveggja er nauðsynlegt hverri refaskyttu.
Ég var ekki einu sinni svo heppinn að hafa átt þess kost
að liggja á greni með vönum manni, er ég lagði í fyrstu
grenjalegu mína af illri nauðsyn og oft hef ég brosað og
sárgramist í senn, þegar mér verður hugsað til fyrstu áranna
tveggja við það starf. Ég var svo kolblár að ég taldi það
myndi vera á borð við að skjóta tortrygginn hund, en ég
mátti endurskoða það mál alltilfínnanlega. Leist mér, að
lærdómsríkt myndi vera að spyrja Þorstein spjörunum úr,
enda stóð ekki á honum að leiðbeina mér á marga lund og
segja mér sögur af viðureign hans við lágfótu og oft var
tíminn fljótari að líða í samræðum við hann heldur en þegar
maður liggur einn á greni í kalsa og bleytu, þá getur nóttin
orðið langdregin og afburða leiðinleg þegar ekkert gerist.
Þorsteinn hafði sagt mér af greni í Suður-Nauthólum, en
aldrei hafði ég getað fundið það þó ég leitaði vandlega. Þá
er það einn dag, að Ketill Olafsson á Kalmanstjöm hringir
til mín, og segir mér að þá um kvöldið hafí hann verið
að dytta að sandgræðslugirðingunni við Norður-Nauthóla.
Sagðist hann hafa sest niður áður en hann héldi heim. Sér
hann þá mórauðan ref koma meðfram girðingunni og fer
hann svo nærri Katli, að honum virtist reynandi að kasta
í hann hamrinum, sem hann hélt á. Sagðist Katli þá hafa
Heima er bezt 505