Heima er bezt - 01.11.2008, Qupperneq 26

dottið í hug það er ég sagði honum eitt sinn, að tófur væru
vanafastar og gengju gjarnan sömu leið á sama tíma, grunaði
jafnvel að mig myndi langa til að athuga refinn nánar síðar
og lét því ekkert á sér bera. Hélt svo rebbi áfram sína leið
án þess að verða var við Ketil.
Eg brann í skinninu eftir að vita hvort refurinn mundi ganga
þama að staðaldri, en átt var mjög óhagstæð næstu 3 kvöld,
vestan norðvestan gola og því augljóst, að refir sem héldu
sig í austur suðaustur átt mundu fljótt verða varir við mann,
er kæmi neðan úr Höfnum. Svo íjórða kvöldið er komin
suðaustan gola og létt loft og bíð ég nú ekki lengur, en legg
af stað kl. 5 með dálítið nesti og skjólföt mín, hugðist kominn
á þessar slóðir milli 6—7, en um það leyti var refurinn á
ferð, er Ketill sá hann.
Þegar ég kom í Nauthóla fínn ég mér ákjósanlegt fylgsni
í háum hól sem er með spmngum í kollinum, sá ég þaðan
niður með girðingunni til Arnarbælis og upp með henni
til Möngusels og svo nokkuð vítt um þar á milli. Dúsi nú
þarna þar til kl. er að ganga 9, þá er útséð i það, að rebbi
hefur engan fastan tíma á þessari lá eða hann hefur ekki
meira en svo rétta klukku, og dettur nú í mig, að færa mig
upp með girðingunni suður á Mönguselsgjáarbarm. Vissi
ég mjög vel hvemig landslag var, þar er há klöpp með ótal
spmngum og skagi sem olnbogi út í landsigið, sem einu
nafni er nefnt Mönguselsgjá.
Þama fer dásamlega um mig, sól er komin í norðvestur
og vermir á mér bakhlutann, en ég hef útsýn suðvestur og
norðaustur alla lægðina og nokkuð mikið svæði til suðausturs
og suðurs. En þetta fer á sömu leið, ég verð einskis var,
allt í dásamlegum friði og kyrrð og veður svo yndislegt
sem það orðið getur. Hvað skal gera? Ekki endist ég til
að hanga hér í alla nótt. Fara heim —, nei, ijandinn fjarri
mér í svona veðri og svona birtu eins og loftið lofar þegar
ég hef athugað það, fer ég ekki heim íyrr en á morgun.
En reynandi væri nú að fara enn lengra, eða upp í Suður-
Nauthóla, þaðan sést prýðilega yfír á alla vegu og þar með
tek ég á rás. Ég geng lautir, en öðru hverju fer ég upp á
grjóthóla mjög varlega, hlusta vandlega og svipast um, en
nei, ég verð einskis var.
Framundan mér er eins og marki fyrir hlykkjóttum skomingi.
Klukkan er að ganga 11, og þegar geislar kvöldsólarinnar
falla svona skáhallt, þá sé ég marka mjög vel fyrir þessu,
þetta er líkast gömlum hestavegi, götu, sem nú er uppgróin,
og þarf glögga eftirtekt til að rekja. Ég renni augunum lengra
fram til að gæta að götunni nánar, en þá stirðna ég upp og
maginn hoppar svo fast upp í þindina, að mér liggur við
andköfum, því um 50-60 faðma framundan sé ég ref, mórauðan,
með skítgulum tjöfsum í lærunum og bógum og skottið er
móbleikt. Hann kemur úr austri, þvert í stefnu mína og heldur
til vesturs. Gott. Vindur stendur frá honum til min og nú er
um að gera að ven nógu athugull og sprettharður.
Ég læt dót mitt frá mér nema byssuna, sem er hlaðin 5
úrvalsskotum og tilbúin til skots með því að hrinda örygginu
fram með vísifingri um leið og ég bregð honum í handbjörgina.
Nú hverfur dýrið bak við hæð og ég tek sprettinn og reyni
sem mest að stíga á þúfna- og mosakolla, en tek stefnu á
ská fram fyrir refinn, en nú kemur hann aftur í ljós og ég
stend kyrr. Þetta margendurtekur sig og við stefnum báðir
á sömu bungumynduðu hæðina, en -, ég er of seinn. Þegar
hann byrjar að fara upp bunguna eru minnst 35 faðmar til
hans og ég má mig ekki hræra sökum berangurs, verð að
horfa upp á, að hann kemst fram fýrir mig, og bíð þar til
skottið hverfur yfir hæðarpunktinn, en þá geysist ég af stað
upp, og er þangað kemur er hæðin nærri slétt að ofan og
stór um sig, en ég sé hvergi refmn. Fjandinn sjálfur, hefur
hann orðið mín var og bætt við hlaupin? Því með sömu ferð
og hann hafði, ætti ég að sjá hann. Hefur hann smogið inn
einhvers staðar? Ég ota augum og -, þama er klapparbrún,
sperrulöguð, eina mishæðin á þessu svæði. Ég hleyp í átt að
klöppinni með byssuskeftið upp í handarkrika og fingurinn
í björginni, með hinni hendinni held ég fremst um forskeftið
og held byssunni þannig á ská til vinstri og niður, en ég
hef ekki lengi farið þegar dýrið snarast út undan klöppinni
og við sjáum hvor annan samtímis. Byssan með snöggum
rykk upp á við, augað nemur miðið, skotið ríður af og mér
fínnst hávaðinn rífa eyru mín, en dýrið er fallið og berst um
og sparkar með fótunum. Ég þori ekki að hreyfa mig nær,
þó færið sé býsna langt, en held byssunni í miðinu ef ske
kynni að dýrið kæmi fyrir sig fótum og reyndi að hlaupa.
Nú fyrst fínn ég hve ákaflega ég er móður, en - hva -, allt í
einu er dýrið horfíð eins og jörðin
hafí gleypt það. Mér hrökkva af vömm nokkur óprentanleg
orð og tek á öskusprett þangað sem hann féll. Kemur þá í
ljós dálítið spor, eða skarð í grasbrúnina og snarhallar inn og
niður undir klöppina. Rétt innan við sporið liggur dýrið svo
sem í seilingarlengd frá brúninni, en það er ekki árennilegt
að hafa á honum hendur, því kjafturinn er glenntur upp í
nærri 90 gráðu hom og ég munda byssuna og ætla að „fýra“
á hann, bæði til að stilla dauðastríðið og eins til að ná honum
strax, en þá sé ég útundan mér eitthvað gulleitt sem reyndar
er þá lambshöfuð, og nú skynja ég fýrst, að þetta muni vera
greni. Ég hika við að skjóta ef ske kynni að læðan væri inni,
þá myndi líða langt þar til að hún kæmi út, og nú er það
orðið of seint, því innan við refínn er sandbunki í hellinum,
bungumyndaður og hallar öllu niður og inn, en svo sem fet
milli sands og hellisloftsins, sem líkist býkúpu, og meðan
mér varð litið á lambshöfuðið hafði rebbi eitthvað sparkað
enn, og nægði það til þess að hann rann niður sandbunguna
og var þar með kominn í hvarf. Jæja, svo var nú það, ekki
gæti ég sannað að hafa drepið refínn þótt ég vissi með
sjálfum mér að hann væri helskotinn.
Greip ég nú lambshöfuðið og kom þá í ljós að það var með
mínu klára marki, sneitt aftan hægra og sneiðrifað framan
vinstra, og mátti segja að þar kæmi vel á vondan og svo
mikið var víst, að ekki myndi þessi refur drepa fleiri lömb
fýrir mér né öðrum, en nú var eftir að ná læðunni og vissi
ég alls ekki hvort hún var úti eða inni.
Þegar ég hafði athugað alla staðhætti verður mér ljóst,
að hvergi er var, þar sem hægt er að hafa skjól og dyljast í
samræmi við vindstöðu. Hefði vindur haldist suðlægur hefði
verið öðru máli að gegna, en nú hafði lygnt og andaði nú
af norðvestri en var þó milt sem áður.
506 Heima er bezt