Heima er bezt - 01.11.2008, Blaðsíða 27

Ég varð að taka þann kost að halda til í móa milli tveggja
þúfna, en engin leið var að hækka neitt í kringum mig, því
engir steinar voru nærtækir og óráðlegt að vera að neinu
rápi, heldur vera sem kyrrastur og taka vel eftir öllu. Væri
læðan úti, gat hún komið úr hvaða átt sem var og ef hún hefði
nú verið inni mátti búast við henni út á hverju augnabliki.
Staðsetti ég mig þvert við vindi frá greninu, þar sem var
hæfilegt færi á grenið og sneri þannig, að mér væri sem
hægast að sjá á grenið, og eins undan vindi frá því og bjóst
ég helst við henni úr þeirri átt. Gjörðist nú lífið fremur
tilbreytingarlaust og vildi setja að mér hroll þó veðrið væri
blítt, því ekki þorði ég með neinu móti að yfirgefa grenið
til að sækja loðnu skinnfötin, sem ég skildi eftir æðilangt
í burtu fyrr um kvöldið, en oft varð mér hugsað til þeirra
um nóttina.
Klukkan var langt gengin 4 um morguninn þegar ég hef
grun um að lóa hafi bíað bak við mig. Ég sný mér við á
rassinum og horfi og hlusta vandlega, en heyri ekkert meir,
og get ekki séð neitt heldur og hygg því, að þetta hafi verið
vitleysa í mér, lít heim á grenið og svo undan vindlínu frá
því, og áminni mig harðlega að hafa vakandi auga á þessum
tveimur þýðingarmiklu stöðum, en gleyma mér ekki við
að glápa of lengi þar sem ekkert er. En þegar ég er mitt í
þessu eintali við sjálfan mig heyrði ég hvínandi gleðikall
fyrir aftan og á hlið við mig og mér verður á að snarsnúa
mér við, en vegna þess hve ég var illa varinn kom hún strax
auga á mig við hreyfinguna, en áður en mér gæfíst tími til
að lyfta byssunni, er hún komin á slíkan rjúkandi sprett og
beint heim á grenið, að ég taldi ekki líkur á að mér tækist
að fella hana. Allt gengur nú fljótar fyrir sig en hægt er að
segja frá, ég leita eins og brjálaður í hugskoti mínu með
hverju ég eigi að stöðva hana og þegar hún er að komast á
grenið arga ég eins og yrðlingur, sem er sárt kvalinn. Hún
snarstansar og lítur við en nú er ég viðbúinn og skotið ríður
af og þar með er hún horfín mér. í annað sinn hleyp ég að
greninu tautandi ómunnbært orðbragð, er ég virkilega búinn
að missa bæði dýrin inn? Og lái mér hver sem vill, en ég
varð svo glaður þegar ég sá að hún hafði henst steindauð
ofan í sporið, að ég hefði gjarnan kysst á minn eigin rass
ef ég hefði getað.
Þegar ég hafði Ijarlægt læðuna, reyndi ég að kalla á
yrðlingana og líkti eftir matargaggi móðurinnar. Sá ég þá
þrjá fyrir víst, en ekki gat ég lokkað þá út. Hugsaði ég
mér nú að byrgja grenið, en það átti að vera mjög auðvelt,
þar sem þetta var klappargreni, aðeins að gæta þess vel að
skilja enga smugu eftir óbyrgða, en eftir að hafa rannsakað
mjög vel allt um kring, var alls ekki nema um tvær holur
að ræða. Að þessu búnu hélt ég heim, en ákvað að vitja
grenisins eftir þrjá sólarhringa, taldi þá víst, að farið mundi
að sneiðast um snarl í greninu. Eftir tilsettan tíma kom ég
á grenið og reyndist mér þá auðvelt að ná yrðlingunum, en
þá voru þeir reyndar ijórir.
Nú lét ég það boð út ganga til oddvita, og sagði hverjum sem
hafa vildi, að ég væri búinn að vinna grenið, og gerði oddviti
engar athugasemdir við það, en hreppstjórinn, Guðmundur
Jósepsson, stakk því að mér, að venjan væri sú, að sýna að
minnsta kosti skottin af dýrunum í byggð, og sagði að mér
kæmi vel að oddviti væri ekki tortrygginn. Þó ég léti ekki
á því bera þá sámaði mér þetta nokkuð, þótt ég fyndi að
þetta var gullsatt, og ákvað að reyna að ná refnum þó að það
kostaði mig að rífa og sprengja allt grenið í loft upp. Velti ég
nú fyrir mér hvemig bezt væri að ná refnum með auðveldu
móti áður en ég réðist í nokkur stórræði. Maron sonur minn
var þá 9 ára, ótrauður og íyrirtektasamur. Spyr ég hann hvort
hann myndi þora að skríða inn í hellinn og freista þess að
fínna refínn. Ekki stóð á svarinu og var það jákvætt. Eftir
mikil heilabrot um hvaða tæki myndu heppilegust við tiltæki
þetta, afréð ég að hafa með okkur lipra en sterka kaðalhönk,
blað af barnaskóflu, efni í bátssvigaband ca. 9 feta langt og
stutt en gilt sterínkerti ásamt eldstokk.
Seinni part dags í indælisveðri lögðum við af stað ljögur,
Maron, ég, dóttir mín og tengdadóttir. Þegar upp að greni
kom tók ég til við að binda skóflublaðið á reijuna örugglega,
beygði því næst blaðið í vinkil eða vel það, lagðist því næst
á magann framan við munnann og tók til að skafa rás í
sandbunguna sem næst því er refurinn hvarf. Þegar ég hafði
unnið að þessu sem mér líkaði, bræddi ég kertið fast á enda
reijunnar, kveikti á því og ýtti henni inn svo langt sem hægt
var, utan við rásina sem ég gróf. Því næst lagðist Maron
niður við munnann og brá ég kaðlinum um fætur hans og
hnýtti rækilega að. Nú las ég honum textann. Skríða inn
eftir rásinni sem flatastur og taka vel eftir öllu þegar hallaði
niður, og umfram allt að snúa sér ekki við hvemig sem á
stæði, því þá gæti farið svo að hann yrði fastur.
Skríður nú piltur inn, en ég gef eftir kaðalinn og tökum
við eina æfingu áður en hann hefur lengra farið og gengur
það prýðilega.
Heldur hann nú lengra áfram, en ég gerist ofsaspenntur
og kalla von bráðar hvort hann sjái nokkuð, en hann svarar
neitandi. Eftir stutta stund kallar hann: „Hér er hann, pabbi,“
ég kalla á móti hvort hann haldi að refurinn sé lifandi, en hann
kveðst ekki vita það, hann horfí á sig. Held ég nú kaðlinum
föstum og hugsa málið. Ekki var útilokað að refurinn væri
tórandi og bezt að fara að öllu með gát, en hvemig átti ég
að fá fullvissu. Þá dettur mér kertaljósið í hug og kalla til
Marons að taka um stöngina, sem ljósið væri á, færa hana
varlega að refnum og bera kertið undir trýnið á honum og
taka vel eftir hvort hann hreyfði höfuðið, og segja mér hvað
gerðist. Gerir hann þetta en kallar að vörmu spori, „rebbi
hreyfí sig ekki“. Kalla ég þá feginn á móti og segi honum að
taka óhræddur í hann, og þannig var það að ég dró strákinn
öfugan en hann dró refínn.
Þegar heim var komið sýndi ég refínn tveimur mönnum
og sagði þeim hversu til hefði tekist og taldi nú fúllsannað
að hann hefði verið helskotinn, eins og ég hafði skýrt frá.
Heb 1962.
Heima er bezt 507