Heima er bezt - 01.11.2008, Side 40

og hló. „En nú ætla ég að bregða mér í önnur föt. Setjist þið
inn í stofuna á meðan.“
„Je minn, hvað þú býrð smart,“ kvakaði Ragna þegar Andrea
kom inn aftur klædd hvítum velúrgalla.
„Mér líst vel á allt sem ég sé,“ sagði Omar glettnislega
og leit brúnu augunum á Andreu sem fann að hún roðnaði
í vöngum.
„Guð, hvað ég held að þér finnist einmanalegt héma, svona
nýkomin úr ijölmenninu fyrir sunnan,“ sagði Ragna. „Þú
þekkir náttúrlega ekki nokkra manneskju hér.“
„Nei, en það stendur allt til bóta,“ ansaði Andrea og flýtti
sér fram í eldhúskrókinn til að setja kaffivélina í samband.
Þið ættuð bara að vita, hugsaði hún. Eg þekki nú fleiri en
ykkur grunar og mun betur. Það var ekki að merkja á Omari
að hann kannaðist neitt við hana. Sem betur fer, þá er ég
hólpin.
Þau sátu og spjölluðu drjúga stund og ljúffeng terta Rögnu
minnkaði óðfluga.
„Hefur þú hitt húsráðendur, Ulfljót og Gústu?“ spurði Omar,
tók upp pípuna sína og kveikti í henni. „Asnalega spurt,“ sagði
hann svo. „Auðvitað hefurðu hitt þau, annars hefðirðu ekki
komist inn. Æ, fyrirgefðu,“ sagði hann svo og leit á pípuna
sína. „Ég spurði ekki hvort ég mætti reykja.“
„Þú mátt það. Jú, ég hitti frúna,“ sagði Andrea fálega.
„Húsbóndann hef ég ekki séð enn.“
„Nú það er ekki líkt Ulla að láta sig vanta þegar ný dama
kemur í þorpið. Hann hlýtur að vera timbraður eða eitthvað,“
sagði Ragna. „Kannski hefur Gústa gefið honum glóðarauga,“
bætti hún við hlæjandi. „Hún var ekki svo iítið ill, þegar
Ulli var búinn að ráðstafa risinu án hennar samþykkis. Hún
þykist svo sem eiga með allt héma í þessu húsi.“
„Það er nú kannski eðlilegt að eiginkonan vilji vita um
væntanlegan leigjanda,“ sagði Andrea sakleysislega.
„Eiginkona, hún er sko engin eiginkona. Þau hafa aldrei
gifst,“ blaðraði Ragna. „Konan hans Ulla var veik þegar Gústa
flutti inn á þau með stelpuna og hvemig sem það nú var allt
saman, þá bara hvarf konan hans Ulla allt í einu.“
„Hvarf konan?“ Andrea varð eitt spumingamerki og þáði
sígarettu hjá Omari í hálfgerðri leiðslu. Hvað skyldi koma
næst? Omar bauð henni eld og sér til gremju fann hún að
hönd hennar titraði svo að Ómar studdi við hana svo hann
gæti kveikt í.
„Kaldar hendur, hlýtt hjarta,“ sagði hann lágt og horfði á
hana þessum rannsakandi augum.
„Hjartað þarf ekki alltaf að vera hlýtt, þó kaldar séu
hendumar,“ svaraði hún. Hún sá að það mynduðust stór
spumingarmerki í kringlóttum augum Rögnu og flýtti sér
að bjóða meira kaffi.
„Já, konan hans Ulla hvarf bara eina nóttina," hélt Ragna
áfram. „Guð, það var meira segja haldið að þau hefðu kálað
henni eða eitthvað.“
„Ragna,“ sagði Ómar aðvarandi. „Gættu aó munninum á
þér. Vera verður hrædd ef þú heldur svona áfram. Þú veist
að það var ekki líft héma fyrir kjaftasögum eins og alltaf ef
eitthvað er öðmvísi en vanalega. Ég var að vísu erlendis og
vissi ekkert af þessu fyrr en þó nokkur tími var liðinn. En
það er satt Andrea hvarf og hefur ekki fundist, hvorki lífs né
liðin. Það er nú það versta. Þó Ulli sé vinur minn frá gamalli
tíð, þá fórst honum skammarlega við konuna sína og að hann
lét Gústu hafa sig út í allt þetta, á ég bágt með að fyrirgefa
honum og þeim báðum. Þess vegna kem ég helst ekki í þetta
hús lengur. Hún Andrea var svo indæl stúlka og svo missti
hún bamið þeirra lika. Það var kannski ekki að furða að hún
brotnaði. Gústa er ekkert lamb að leika sér við, það vil ég
bara segja þér, mín kæra,“ sagði Ómar að lokum.
„Já, og allt hneykslið í kring um óléttuna á Gústu,“ sagði
Ragna áköf. „Stelpan er ekki baun lík henni, ekki einu sinni
rauðhærð.“
Ómar hafði tekið eftir svipbrigðum Andreu á meðan Ragna
lét móðan mása. Hann sá roðann í kinnunum sem síðan vék
fyrir fölva og hugsaði með sér að nú væri nóg komið af sögum
frá Rögnu. Sennilega bæri stúlkan einhvem kvíða í brjósti
fýrir dvöl á ókunnum stað með ókunnu fólki.
„Jæja,“ sagði hann. „Nú er nóg komið af masi og sögum,
það er nú svo margt sagt og ekki öllu trúandi sem maður
heyrir.“
„Eitt veit ég bara,“ sagði Ragna, „að enginn getur heillast
af kvenlegheitum eða fríðleika hjá henni Gústu. Hún er og
verður skass og minnir mig alltaf á hross í framan.“
Andrea reyndi að hlæja og beindi samtalinu inn á aðra
braut með því að spyrja hvort þau væru bæði ættuð úr Litlu-
Vík.
„Ég átti heima inn í dal og giftist hingað,“ sagði Ragna.
„Hann Palli minn vinnur á bilaverkstæðinu og við eigum einn
lítinn strák, tveggja ára.Við búum hérna í næstu götu.“
Andrea leit á Ómar sem tók út úr sér pípuna, bankaði úr
henni í öskubakkann og fór sér að engu óðslega.
„Ég er piparsveinn, að þokast hratt á fertugsaldurinn,“
sagði hann hægt „og ekkert sérstakt að segja um mig, að
minnsta kosti ekkert spennandi.“
„Það er nú eftir því hvemig á það er litið,“ gall við í Rögnu.
„Henni Gústu fannst þú nú ansi áhugaverður á síðasta balli.
Miklu meira spennandi en Ulli, að ég tali nú ekki um Kela
vesalinginn sem alltaf er svo vongóður um að Gústa taki
honum opnum örmum. Hann býst nú ekki við neinu minna
en kraftaverki. Og ekki má gleyma lækninum, þeim kemur nú
vel saman á köflum Gústu og honum þó hann sé harðgiftur.
Ja, hún Jósefína, mikið er hennar langlundargeð, varla trúir
maður því að henni sé sama, en hún lætur sem ekkert sé. Gústu
fínnst nefnilega blómin alltaf fallegri í annarra görðum.“
„Hvaða voðalegt blaður er þetta í þér manneskja,“ sagði
nú Óinar. „Ég kemst bara ekki að.“
„Fyrirgefðu,“ sagði Ragna og varð svolítið skömmustuleg.
„Já, svo ég haldi nú áfram,“ sagði Ómar, „þá á ég lítið hús
hérna næstum við hliðina á Rögnu og bý þar með kisunni
Pamellu og hundi sem heitir J.R. Svo var ég að hugsa um
að fá mér tík sem ég ætlaði að skíra Sú Ellen, en hætti við
það vegna heimilisfriðarins sem þá væntanlega færi í hund
og kött.“
Þau hlógu og Andreu fór að líða betur. Hún bauð meira
kaffi.
„Nei núna verðum við að koma okkur heim,“ sagði Ragna.
520 Heima er bezt