Heima er bezt - 01.08.2009, Síða 21

Myndfrá Richmond við Halifax, 1889.
Svo lentum við loksins við bryggju í New
York. Við vorum strax flutt í veitingahús,
sem danskur maður, með mikla ístru, réði
fyrir. Með hjálp hans fann afi minn danska
konsúlinn, sem átti heima þar í borginni, og
útvegaði hinn siðamefndi okkur farbréf til
Halifax. Og um leið vom allir peningamir
okkar eyddir: síðustu fimm dalimir fóru
fyrir nestið til ferðarinnar, en það entist
ekki nálægt því alla leiðina.
Við vomm aðeins eina nótt um kyrrt í New York, og kom þar
ekkert markvert fyrir okkur, annað en það, að einn gesturinn,
sem sat til borðs með okkur um kvöldið, ýtti mér ffá borðinu,
af því ég hafði tekið sykur úr sykurskálinni á borðinu, með
skeiðinni, sem var i bollanum mínum, og hafði þar af leiðandi
bleytt sykrið í skálinni. En enginn virtist taka eftir þessu nema
hann. Og hafi ég brotið borðreglumar, þá braut hann þær ekki
síður með því að draga stólinn minn ffá borðinu, eða svo lít
ég nú á það mál.
Við stigum aftur á skip i New York, og fómm á land effir
sólarhrings ferð. En hvar við lentum þá, get ég ekki sagt. Ég man
það aðeins, að við vorum rifin upp úr fasta svefni um hánótt, og
leidd nokkum veg í myrkrinu; svo gengum við upp tvær eða
þijár tröppur, og inn í langan og mjóan sal fómm við; þar vom
tvær bekkjaraðir eftir endilöngum salnum. Við tókum okkur
sæti og biðum þess, sem að höndum bæri. Allt i einu heyrðum
við blástur eins og í gufuskipi, og í sama vetfangi fúndum við
að salurinn, sem við sátum í, var kominn á hreyfmgu. Fyrst fór
hann hægt, og svo hraðara og hraðara, uns hann virtist hendast
áffam óðfluga. Stundum fannst mér hann bmna aftur á bak, og
aftur með köflum kastast niður brattar hrekkur. Ljósahjálmamir,
sem héngu uppi í ræffinu í salnum, vom á stöðugu kviki, og allt
titraði og mggaði þar inni, en þó á annan hátt en við höfðum
vanist á skipunum.
„Þetta er gufuvagn“, sagði afi minn, eftir litla stund, „að mér
heilum og lifandi, þá emm við nú í gufúvagni“.
Og amma lét í ljós sömu skoðun.
Ég man að mér þótti þetta ferðalag mjög skemmtilegt, og
var mikið að hugsa um það, hvemig þær skepnur rnundu líta
út, sem svona gátu farið geyst yfír jörðina, því ég efaðist ekki
um það, að einhvers konar dýr réðu þessari ógnarferð. Svo
stöðvaðist gufúvagninn, þegar mig minnst varði. Enn einu
sinni stigum við á skip, sem hélt áffam með okkur, meðffam
Eimreið.
ströndinni, allt til kvölds. Eftir því, sem við
fengum síðar að vita, vomm við nú komin
til borgarinnar Portland í ríkinu Maine. Við
gengum þar upp á bryggju, og biðum þar, án
þess nokkur virtist taka eftir okkur. Það var
orðið mjög skuggsýnt, og veðrið var kalt.
Nú var nestið okkar búið, og afi minn átti
ekki einn skilding til i eigu sinni. Menn
komu og fóru framhjá okkur, en enginn
gaf okkur hinn minnsta gaum.
„Við emm þó aldrei kornin alla leið - komin til Halifax?“
sagði afi minn.
Amma mín þagði, en kreisti saman varimar; henni var ekki
farið að lítast á útlitið. Hún vafði sjalinu sínu utan um mig, og
svo biðum við enn nokkra stund þama á bryggjunni.
„Ekki dugar þessi rækall,“ sagði afi minn loksins; „ég verð
eitthvað að taka til bragðs.“
Svo gekk hann til manns, sem kom að rétt í því.
„Halifax?“ sagði afí minn.
“Hali f'ax!“ endurtók maðurinn.
„Já, Halifax!“ sagði afi minn; „til Halifax - íslensk - sprogum
ekki engelsku - til Halifax!“
„Halifax - Halifax!“ sagði maðurinn, með rödd, sem lýsti
því, að hann vissi ekki, við hvað afi minn átti.
„Já, Halifax - Halifax?“ sagði afi minn aftur i spyrjandi rómi,
og henti um leið á húsin í kring.
Nú skildi þessi ókunni maður, hvað afi minn vildi; hann
hristi höfúðið og sagði: „Hotel! Hotel!“
„Enga peninga“, sagði afi minn; „getum ekki borgað - getum
ekki betalað“.
Maðurinn sagði eitthvað, sem við skildum ekki; svo benti
hann okkur að koma með sér, og það gerðum við tafarlaust, þó
maðurinn væri allískyggilegur í dimmunni. En afi minn sá ekkert
ráð vænna, í þeim kringumstæðum, sem við vorum þá í.
Maður þessi fylgdi okkur að stóru húsi, skammt ffá bryggjunni,
og afi minn vissi strax, að það var gestgjafahús. Ógurlega feit
kona tók á móti okkur, og vísaði okkur inn i herbergi, sem lítið
borð og tvö uppbúin rtim voru í. Þessi feita kona var sérlega
blíð við ömmu mína, og lét alltaf dæluna ganga.
„Halifax“, sagði afi minn; „til Halifax - höfúm ekki peninga
- kunnum ekki engelskt sprog“.
En feita konan varð þá enn blíðari, og allt andlit hennar
varð að einu hughreystandi brosi. Og afa mínum skildist hún
Frá Halifax í Kanada um 1900.
Heima er bezt 309