Blysið : skólablað Gagnfræðaskóla Austurbæjar - 01.02.1973, Blaðsíða 25

KATTARM ATUR:
25
10538; FORLEIKUR.
Brjánn er sendisveinn. Það er oft gaman
að vera sendisveinn. Brjánn er enginn
venjulegur sendisveinn, ne-hei, það er nú
eitthvað annað. Hann er nefnilega sfma-
sendill.
Öllum er vel við Brján. Hann er fríðleiks
piltur, og það kemur jafnvel fyrir, að
stúlka og stúlka sendir honum gimdarauga.
Það gerir minna til, þó að stelpurnar f
skólanum hlægi að honum. Hann nær sér
þá aftur á strik með fullorðna fólkinu.
Þú spyrð ef til viH, hvers vegna stelp-
umar í skólanum hlæja að honum ? Ja...
(illu er bezt af lokið) Brjánn er nefni-
lega stuttklipptur.
"Þið ættuð að vera stutthærðir, eins og
hann Brjánn," segja mæðurnar við syni
sína, sorgmæddri og þresdulegri röddu,
þótt þær viti, að það er tilgangslaust að
tala við þá með skynsemi.
Brjánn er símasendHl. Hann gengur milli
húsa með reikninga og skeyti í stórri,
brúnni leðurtösku. Ekta leður. Þú ferð
svo sannarlega viUur vegar, ef þú heldur,
að Brjánn noti nokkuð annað en ekta. Það
er af og frá.
Brjánn er nú staddur fyrir utan stórt,
hvítt fjölbýlishús. Hann opnar dymar var-
færaislega (Brjánn er aUtaf svo varkár),
gengur inn gang, (Brjánn lærði að ganga,
þegar hann var átta mánaða, enda eru for-
eldrar hans mesta fyrirmyndarfólk, góð-
gjamt - gáfu hvorki meira né minna en
1000 ísl. kr. í Biafrasöfnunina - og reglu-
samt með AFBRIGÐUM) upp nokkrar
tröppur, (Brjánn er þróttmikiU drengur,
sem lætur sig ekki muna um að ganga
rösklega upp nokkrar tröppur) og staðnæm-
ist framan við hurð. Brjánn styður á
bj ölluhnappinn.
"Glinggló, klukkan sló. Bam, bam, bam,"
heyrist í bjöllunni.
Brjáni er skemnt .
"Skrýtin bjalla, að tarna," hugsar hann
með sjálfum sér og brosir. Hann heyrir
nú létt fjótatak nálgast, og augnataki sfðar
er hurðinni svipt upp. Brjánn sýpur hvelj-
ur af undrun. f dyrunum stendur grann-
vaxin kona á þrítugsaldri. Hún er alls-
nakin, og það, sem meira er; hún hefur
aðeins tvö brjóstfff Konan hlýtur að vera
trufluð á geði. Brjánn stendur dolfallinn
og þögull fyrir framan hana; hann getur
eigi haft augun af barmi hennar. Konan
horfir rannsakandi og hlýlega á Brján og
tekur loks eftir því, að hann starir á
brjóst hennar.
"ö, þú ert að horfa á kettina mína," seg-
ir hún þýðlega og brosir, svo að skín í
gular tennurnar. Hún tekur utan um ann-
að brjóst sitt og otar þvf að drengnum.
"Finnst þér hún ekki falleg?" spyr konan
stolt. "Hún heitir Grfmheiður. Hin heitir
Erla. Báðar læður, já - já."
Brjánn mælir ekki aukatekið orð. Hann
starir utan við sig á brjóstið, sem konan
heldur fram að sé köttur og heiti Grím-
heiður. Það er ekki fyrr en að Brjánn
sér loðna kattarrófu liggja upp frá bak-
hluta konunnar, að hann verður alvarlega
hræddur.
"Má e& ekki bjóða þér að vera kattarmatur
hjá okkur í vikutíma, eða svo?" spyr kon-
an vingjarnlega og brosir tælandi til Bjáns.
Þá raknar hann loksins við sér.
#
"Nei, þakka yður kærlega fyrir. Ég er
að Uýta mér. Eh, vertu sæl," kaUar
hann óðamála og býr sig undir að hlaupa
niður stigann.
"Nei, bfddu aðeins," hrópar konan/köttur-
inn til hans. Brjánn gengur að henni,
tregur mjög.
"Þú verður að kveðja hana Grfmheiði
mína," segir konan, brosandi. "Klappaðu
henni nú faUega, áður en þú ferð." Brjánn