Blysið : skólablað Gagnfræðaskóla Austurbæjar - 01.02.1973, Side 27

Þótt þið trúið því ef til vill ekki, lesend-
ur góðir, (ég fæ ekki séð, að það breyti
málunum) þá var Brjánn nú staddur í flug-
stjórnarklefa. í klefanum voru fjórir
menn, sem kafnir voru önnum þessa stund-
ina við að stjóma flugvélarræskninu.
”Hvað er þetta??" stundi aumingja Brjánn,
utan við sig.
"Er ég ekki úti? Hvar er ég? Hvaað... ?"
"Heyrðuð þið txstið, strákar?" greip einn
mannanna fram í.
"Það var rétt, eins og að kanína væri að
tfsta hérna aftan við mig."
"Hættu þessu skvaldri, Asgeir," sagði
einn hinna, hlæjandi.
"Þú hefur torgað of mörgum bönunum og
ert með kveisu." Asgeir snéri sér við
og ætlaði að svara einhverju, en kom þá
auga á Brjánsgreyið, er hýmdi úti f horni.
"Nei, skof Sjáiði strákarTf" hrópaði
Asgeir og benti á Brján.
"Það er þá kanfna hér eftir allt samanf"
Hinir mennirnir snéru ásjónum sfnum að
Brjáni. Undrunaróp léku um loftið og
sfðan þustu þeir allir - og Asgeir líka -
að Brjáni og hófu að klappa honum og
strjúka.
"ósköp er þetta lítil, hvft og falleg kan-
fna," andvarpaði Asgeir og hinir mennirn-
ir tóku f sama streng, sem að vfsu var
ekkert annað en grannur, slímugur nylon-
kaðall, og skal það tekið skýrt fram hér,
að hann var EKKI framleiddur af Hamp-
iðjunni hf. í Reykjavík.
Brjánn sá sér til mikillar angistar, að í
stað handa, höfðu mennirnir allir litlar
bjöllur, sem klingdi mikið í, þegar þær
strukust við Brján. Kaldur sviti (u.þ.b.
20°C) spratt fram á vinstri augnabrún
(þanxa rétt fyrir ofan augað - þið vitið.. )
Brjáns.
"Sleppið mérf Ég er engin kanfnaf" hróp-
aði Brjánn, ofsahræddur, en f eyrum
mannanna virtist það aðeins veikt tfst.
"Asgeirf Við gMymum að stjórna vél-
innif" hrópaði einn mannanna, allt í einu,
upp yfir sig og fórnaði höndum.
"Segðu amma, Nonni minn," svaraði
Asgeir glaðhlakkalega.
"Þeir geta stjórnað vélinni sjálfir, ef
þeir geta ekki greitt okkur hærri laun.
Mér er skítsama, hvort vélin skemmist."
Há húrrahróp bárust frá hinum mönnun-
um. Þeir virtust allir vera samþykkir
Asgeir, en nú gafst ekki stund til neins;
hár brestur kvað við, og vélin tók ægi-
legan kipp. Svo var allt brúnt.
"Buldi bresturinn við," var það síðasta,
sem Brjánn sagði.
Einhver tók f öxl Brjáns og hristi hann
duglega til. Hann leit upp. Fyrir fram-
an hann stóð gömul kona, hær fyrir hvít-
um.
"Hvað er þetta, drengstauli ?" æpti hún
hjáróma.
"Þú ferð greinilega ekki eftir 63. grein f
Lögreglusamþykkt Reykjavfkur, þar sem
skrifað er: Nautgripir, sem færðir eru
til bæjarins, skulu ávallt leiddir í bandi,
nægilega traustu, og skal næg gæzla höfð
á. Það er með öllu bannað að binda
nautgrip f tagl á hesti."
"Hva. .hvað áttu við?" stamaði Brjánn.
"Ég á ekki einu sinni tagl."
"Svona, svona, góði minn. Engan æsing,"
mælti gamla konan mildari f bragði.
Brjánn leit í kringum sig. Hann var í
gamaldags eldhúsi, búnu fátæklegum hús-
gögnum. f einu horninu var gömul elda-
vél, og f öðru horni var matarborð úr
tré. Það var gamalt og þakið aHs kjms
blettum og óhreinindum. A því stóðu
tveir djúpir, spiamgnir diskar; annar
þeirra fyrir framan Brján, sem sat á
gömlum, þrffættum eldhúskolli.
Gamla konan reis á fætur og að hræra
f beygluðum tinpotti, sem stóð á eldavél-
inni.