Blysið : skólablað Gagnfræðaskóla Austurbæjar - 01.02.1973, Blaðsíða 26

réttir út titrandi hendi, til að snerta
brjóstið, sem konan otaði að honum. Hon-
um finnst hann ætla að missa meðvitund,
hann svitnar, heyrir konima stynja langt í
burtu, og sér andlit hennar, eins og f
móðu. Um leið og fingur hans þrýsta
júgrið, hverfur konan á einhvem óskiljan-
legan máta, eða hún breytist f stóran,
grásvartan lakkrísmola, sem liggur á gólf-
inu fyrir framan Brján, sem stendur högg-
dofa og starir á molann. Þá heyrir hann
(Brjánn) rödd innan úr íbúðinni:
"BRAVÓ, vinur MINN. ÞETTA var svo
SANNARLEGA meistaralega gertf Þú
kemst örugglega í landsliðið." NÚ er
Brjáni nóg boðið, og hann þýtur niður
stigana.
Við útidyrnar mætir hann miðaldra manni,
er stöðvar hann og spyr: "Fyrirgefðu,
væni minn. Getur þú sagt mér, hvort hér
í húsinu búi hinn vfðfrægi Köttur Sumarliða-
son Fress?"
"Kleppur, Kleppur, KLEPPURf" öskrar
Brjánn, hálf vitstola og hleypur fram hjá
manninum, sem horfir undrandi á eftir hon-
um og tautar með sjálfum sér, meðan hann
afskrýðist sokkum sfnum:
"Ja, þessir unGlinGar nú til dags. Og
samt var pilturinn stuttklipptur, alveg eins
og drengir eiga að vera."
Maðurinn hættir að hugsa um Brján. Hann
tekur vasahnfí úr silfri, fallega útskorinn
og gulli prýddan, upp úr vestisvasa sfnum,
beygir sig niður og sneiðir litlu tána af
vinstri fæti sfnum, stingur henni upp f sig,
smjattar og umlar, eins og hann vilji velta
bragðinu vel fyrir sér.
"Of salt - of salt," tautar hann dapur og
vonsvikinn og hristir höfuð sitt, þungbúinn
og niðurlútur. Hann klæðist aftur sokkum
sfnum og rennir tánni niður, svo harkalega,
að barkakýlið kippist greinilega til, og hann
ropar hátt.
"Tja, þetta leysir þó loft," segir hann við
sig sjálfan og kinkar kolii viðurkennandi.
Þegar Brjánn kom út um útidyrnar, kom
hann eigi út undir bert loft, eins og hann
hafði verið fullviss um. Hann gapti, sem
þorskur og skimaði undrandi kringum sig.