Blysið : skólablað Gagnfræðaskóla Austurbæjar - 01.02.1973, Qupperneq 31

”Ég vil taka," hélt hann áfram; "ég vil
taka þaö skýrt fram, að ég svara yður
aðeins, af því að þér eruð stuttklipptur.
Þannig er mál í vexti, að við, stjórnend-
ur þessarar virðulegu menntastofnunar, er
ber hið virðulega nafn "Blót og Ragnfræða-
skóli Austurbæjar," erum svo frjálslyndir,
að við viljum gjarnan, að fólk fækki fötum,
enda sjást þá línur líkamans betur.
"En...," sagði Brjánn, en litli, skólastjór-
inn greip fram f:
"Þar sem þér hafið verið með þessa
hræðilegu uppsteyt og ekki sýnt virðulegum
góðborgurum tilhlýðlega virðingu, neyðist
ég til þess, að kæra þetta fyrir Mennta-
málaráðuneytisfiskfræðslukolavinnslugerðar-
stöðinni, og það undireins."
"Pabbi minn vinnur þar," sagði Brjánn
stuttur f spuna (enda var spuninn frá
Alafossi f Mosfellssveit). "Hann er
imbi."
"Hvað segið þér, fvar minn? Er faðir
yðar virðingarmaður í þjóðfélaginu ?
Hann skyldi þó aldrei heita Umbi Roy?
Ekki það? Er það kannski Karfinn
Magnús? Ha? Er það hann? Er það
hann?"
Stjórinn þybbni var greinilega í mikilli
geðshræringu. Hann iðaði allur í sætinu,
eins og hann hefði njálg á háu stigi.
"Já," segir Brjánn. "já, Karfinn
Magnús er faðir minn."
"FYRIRGEFÐU mér, kæri, elsku bezti
ívar," grét Nj. "Ég vissi ekki, að þú
værir sonur háttsetts manns. Þú mátt
vera f úlpunni þinni, hvenær sem þú
vilt."
"Þakka þér fyrir," sagði Brjánn þurrlega.
"Vertu sæll."
Þegar Brjánn kom út úr skrifstofu skóla-
stjórans, stanzaði hann hjá hurð merktri:
"KENNARASTOVA. " Hurðin var opin, og
þegar Brjánn leit þar inn, sá hann feitan,
alskeggjaðan mann á fertugsaldri. Hann
var sköllóttur, en með þykkan hárkraga.
Maður þessi var að tala við einhvem -
Brjánn gat ekki séð hver það var - og
sagði meðal annars:
"Þegar ég var f vegagerðinni í sumar,
þá földu strákarnir rakvélina mína, svo
að skegg mitt óx og óx. Hihihi."
Brjánn gekk áfram og opnaði hurðina,
sem lá fram í salinn. En það var ekki
sami salurinn, sem Brjánn kom nú inn f.
Hann var staddur í feikilega stórum
hljómleikasal. Á stóru sviðinu var heljar-
mikil hljómsveit að athafna sig. Enginn
áhorfandi, eða áheyrandi var í salnum.
Brjánn stóð sem í leiðslu og hlustaði á
hljómsveitina stilla saman hljóðfæri sín.
Allt f einu varð celloleikara nokkrum, ung-
um manni með mikið hár og skegg, litið
þangað sem Brjánn stóð.
"Hæ, þúT Komdu hingaðf" kallaði cello-
leikarinn til Brjáns.
Brjánn hikaði. Jú, þetta virtist ekki vera
hættulegt. Hann gekk hægum skrefum gegn-
um hinn stóra sal í átt að sviðinu. (Ath.
Hljómleikasalnum verður ekki frekar lýst
hér, enda mundi það of langt mál).
"Heyrðu drengur minn," sagði celloleikar-
inn, þegar Brjánn var kominn upp á sviðið.
"Við ætlum að fara að leika 10538. For-
leikinn, en söngvarinn okkar er veikur.
Vilt þú syngja í stað hans? Hérna er
textinn."
Brjánn kvaðst ve.ra til í að syngja með.
Þar sem hann hafði heyrt 10538. Forleik-
inn áður, þá vissi hann, hvemig átti að
syngja hann.
Dynjandi gítarspil byrjaði, síðan kom
celloið inn í, og smám saman bættust
þannig öll hljóðfærin við. Brjánn söng:
"Sástu hann hlaupa
að stöðinni
og brjóta beljuna
með svefnbekknum ?
Sástu hann hlaupa?
Sástu hann falla
ofan f smjörkrúsina
og kafna?
Sástu hann hlaupa
að fjallinu
og fella það niður
með lykt sinni?"