Heimili og skóli - 01.08.1960, Blaðsíða 34
78
HEIMILI OG SKÓLI
bækur o. s. frv. Mamma horfði hugs-
andi á þessa fallegu talnadálka. Síðan
taldi hún peningana, sem voru í „litla
bankanum“. Þeir reyndust ekki vera
nógir fyrir öllum þörfunum.
Hún varð alvarleg og sagði með
mildri rödd: ,/Það væri nú leitt að
þurfa að taka út úr bankabókinni, eða
hvað finnst ykkur?“
Við hristum öll höfuðið.
„Eg get unnið hjá kaupmanninum í
sumarleyfinu," sagði Níels.
Mamma brosti glaðlega og skrifaði
og skrifaði hjá sér nýjar tölur — lagði
saman og dró frá. Pabbi reiknaði allt
í huganum. Hann var svo ágætur í
O O
hugareikningi.
„Þetta er ekki nóg,“ sagði liann. Svo
tók hann pípuna út úr sér og horfði
lengi á hana-----„Ég hætti að reykja,“
sagði hann eftir litla þögn.
Mamma teygði liöndina yfir borðið
og klappaði hlýlega á handlegg hans.
En hún sagði ekkert, en bætti bara
einni tölu enn við dálkinn. „Ég get
gætt barnanna hans Södermanns á
hverju föstudagskvöldi,“ sagði ég. Nú
vorum við öll komin í svo dæmalaust
gott skap. Enn hafði okkur tekizt að
komast hjá því að taka úr bankabók-
inni. „Litli bankinn“ hafði að þessu
sinni fullnægt þörfunum.
Ég man það vel, að á þessu sama ári
hafði hann einnig leyst úr smávand-
ræðum á heimilinu. Til hans hafði
verið leitað, þegar Karen þurfti að fá
kjól á skólahátíðina. Það var einnig
hægt að greiða læknishjálp úr honum,
þegar taka þurfti kirtlana úr Dagmar,
og loks má geta þess síðast en ekki
sízt, að þegar ég þurfti að fá skátabún-
ina;, gat hann einnig staðið straum af
o* o o
þeim kostnaði. En á bak við allt þetta
bjó þó sú vissa, að ef eitthvað sérstakt
og óvænt kom fyrir, var þó alltaf hægt
að leita til bankabókarinnar í stóra
bankanum. Þetta veitti okkur öllum
öryggi og gleði.
Þegar verkfallið dundi svo yfir, var
mamma bjartsýn og sagði, að engin
ástæða væri til að kvíða neinu, og við
hjálpuðumst öll að því að draga sem
mest á langinn, að stíga hið örlagaríka
spor að fara niður i bæinn og sækja
peninga í „stóra bankann“. Þetta allt
var eins og spennandi leikur. Hvað
gerði það til, þótt við yrðum að flytja
skrifborðið fram í eldhús til þess að
geta leigt stofuna okkar?
Um þessar mundir fór mamma að
vinna í brauðgerðinni og fékk að laun-
um ósköpin öll af brauði — gömlu
brauði — en það mátti vel borða það.
Pabbi þvoði flöskur í mjólkursam-
laginu öll kvöld. Fyrir það fékk hann
þrjá lítra af nýmjólk og svo mikið af
undanrennu, sem hann gat borið heim.
Úr henni bjó mamma svo til heilmikið
af ágætum osti.
Daginn, sem verkfallinu lauk, þótti
mér sem mamma yrði reistari í fasi,
eins og eitthvert þungt farg hefði legið
á henni. Pabbi fór aftur að vinna.
Hún leit í kringum sig stolt á svip
og sagði: „Við stóðum okkur bæri-
lega!“ hún brosti til okkar um leið.
„Þarna getið þið séð. Enn einu sinni
fór það svo, að við þurftum ekki að
snerta bankainnstæðuna!"
Og svo allt í einu — þannig fannst
okkur systkinunum það — vorum við
orðin fullorðin og komin í fastar stöð-
ur. Við vorum öll farin að heiman og
pabbi kominn á ellilaun.