Heimili og skóli - 01.08.1960, Blaðsíða 35

HEIMILI OG SKÓLI
79
A vegamótum
Þegar skólastarf hefst á hverju
hausti, leitar margt á hugann. Vanda-
málin í fyrra rifjast upp. Verða þau
ekki svipuð í vetur? Það er reynt að
draga ályktanir af því, sem gerðist í
fyrra — varast vítin og læra af reynsl-
unni. Það er reynt að koma í veg fyrir
að vandamál skapist. Hvað er hægt að
gera fyrir litla drenginn og litlu stúlk-
una, sem þokuðust ekkert áfram sl.
vetur? Er ekki hægt að gera eitthvað
sérstak fyrir þau til að þoka þeinr
áfram? Hvernig á að fara með dreng-
inn, sem skrópaði alltaf í fyrra. Hvern-
ig er hægt að hjálpa þeim heimilum,
sem ekki geta orðið samstiga skólanum
í að framfylgja sjálfsögðustu skyldum,
sem skólinn krefst af þeim?
Spurningarnar koma úr öllum átt-
um eins og örvaregn. Hver bekkur og
iiver aldursflokkur á sín vandamál. Já,
hver einstakur nemandi á kröfu á því,
að á hann sé litið sem einstakling með
Svo bar það við dag einn, að ég gat
selt fyrstu smásöguna mína. Og þegar
ég fékk ávísunina, gekk ég rakleitt til
mömmu og lagði þennan langa og
græna pappírsmiða í kjöltu hennar.
„Þetta er til þín, mamma,“ sagði ég.
„Þú átt að leggja þetta inn í bankabók-
ina þína.“
Hún handlék ávísunina nokkra
stund. „Ég þakka þér fyrir, litla stúlk-
an mín,“ sagði hún og ég sá að augu
hennar voru full af göfugu stolti. „Á
sínar sérþarfir en ekki eitt hjól í vél
eða einn dropa í hafinu. Við verðurn
að forðast að líta á börnin okkar í skól-
anum sem stærri og smærri einingar.
Þótt börnunum sé til hægðarauka og
af brýnni þörf skipað í deildir, megum
við aldrei gleyma því, að þau eru fyrst
og fremst einstaklingar, og hafa sínar
sérjDarfir sem slíkir. Það þarf að beita
öðrum aðferðum við litla, hlédræga
og feimna drenginn eða stúlkuna en
órabelginn, sem aldrei getur verið
kyrr. Það þarf að taka treggáfaða
drenginn eða stúlkuna öðrum tökum
en gáfaða barnið, sem situr við lilið
þeirra. Einn þarf sterkt aðhald, sterk-
an en vingjarnlegan aga. Annað barn
þarf uppörvun — sífellda uppörvun.
Hann vantar sjálfstraustið, þessa ómiss-
andi öryggiskennd við allt nám. Einn
drengurinn á erfitt með að fylgja regl-
um skólans. Hann þarf einbeitt að-
hald og vingjarnlegar bendingar.
morgun skaltu fara með hana í bank-
ann,“ sagði ég.
„Ætlar þú að koma með mér,
Katrín?“ spurði mamma.
„Það er ekki nauðsynlegt, mamma.
Þú sérð, að þitt nafn stendur á ávísun-
inni. Það er ekki annað að gera en
leggja hana inn á bankanúmerið þitt.“
Ofurlítið glettið bros leið yfir varir
mömmu. „Það er ekki um neina
bankabók að ræða,“ sagði hún. „Ég
hef aldrei á ævi minni stigið inn fyrir
dyr á nokkrum banka.“