Læknaneminn - 01.12.1962, Blaðsíða 15

LÆKNANEMINN
15
unnai'“. Það kom semsé ekki til mála
að ræða neitt við læknana, fyrr en úr
þvi hefði verið skorið, hvort þeir hefðu
nokkurn rétt til þess að láta sisona. Til
þessa hafði auðvitað ekki verið tími
fremur en til annars á mánuðunum sex.
En nú gerðust margir hlutir skyndi-
lega, svo ekki er á færi nema hæfustu
manna að fylgja eftir og skilja þeirra
samhengi. Skyndilega er frat gefið í
réttinn og hætt um hann öllu pexi, sem
vel gæti jú ella staðið enn, læknunum
eru boðnar sættir, gerð einhver bragar-
bót, sem þeir samþykkja og mun ekki
hafa verið annars kostur. Er nú hver
læknir kominn i stöðu sína að nýju
mér vitanlega án endurráðningar eða
annarra óþarfa formsatriða og ekki
settu réttir aðilar ofan — amen og hale-
lúja. Og eftirá eiga menn að vera góðu
börnin og ekkert skiptir máli nema það,
að deilan leystist áður en veruleg
breyting yrði á statistik dauðsfalla. Og
kannske er þetta aðalatriðið. Það var
það vissulega einsog komið var, en hitt
er líka atriði, hversu deilur leysast
og hvers vegna málinu svo komið var.
Hér hefur verið lýst í stuttu máli
aðdraganda, gangi og lausn lækna-
„deilunnar", sem auðvitað var engin
deila eftir hefðbundinni skilgreiningu á
íslenzkri tungu. Það er engin deila, þótt
maður segi upp stöðu sinni hjá því
opinbera — eða svo hefur maður flónsk-
ast til að halda hingaötil. Þess skal að-
eins getið, að réttir aðilar skrifuðu
læknunum bréf (s.ic) við upphaf „deil-
unnar“ og báðu þá að mæta áfram
meðan verið væri að athuga málið, sem
einsog margsagt er áður hafði ekki
gefist tími til á mánuðunum sex, en
auðvitað svöruðu læknarnir ekki —
minnugir sinna bréfa? Sá hlær bezt
sem síðast hlær. I annan stað var brott-
för læknanna þess valdandi, að frá
sjúkrahúsunum heyrðust viðkvæðin i
röð: „vandræði" „neyðarástand mun
skapazt" og „neyðarástand er að skap-
azt“. E.t.v. hefur þessi stigandi orðið
til þess að koma réttum aðilum fram á
rúmstokkinn og við látum mönnum eftir
að geta sér til um viðkvæði hið fjórða
og hið fimmta. Og það var öllum sinnt,
sem ella væru sannanlega snúnir til
feðra sinna, og hinir bara biðu biðinni
vanir og munaði svosem ekkert um
einn hálfan mánuð eða svo. Þannig var
þetta allt í stakasta lagi svona af al-
mennum sjónarhól og við skulum bara
gleðjast og gleyma þessu „bí bí og
blaka . . .“ og þó.
Mér er það ekki til efs, að lækna-
„deilan" mun verða afkomendum okkar
í sagnfræðingastétt hið girnilegasta
rannsóknarefni og e.t.v. verður einhver
þeirra doktor útá hana. En enda þótt
þessi deila sé að vissu marki skopleg
einsog hún gekk fyrir sig, þá er hér á
ferðinni mjög alvarlegt mál, sem engin
ástæða er til að láta falla í gleymsku.
Til þess eru vítin að varast þau. Og
þetta mál er ekki alvarlegast af þeirri
legio afglapa, lítilsvirðu og móðgun, er
einkenndu það frammá síðustu daga,
heldur af hinu, að allir þessir hlutir
skuli geta gerzt í okkar mikla menn-
ingarþjóðfélagi gagnvart heiðarlegri
sanngjarnri og inikilvægri (að maður
skyhli hakla) stétt, án þess svosem, að
nokkur hrökkvi við og reyni að skilja
samhengi hlutanna. Ég ætia aðeins að
ræða þessi atriði því enda þótt þetta
mál sé ekki beint uppörvandi fyrir okk-
ur, sem innan skamms væntum þess
að fylla íslenzka læknastétt, þá má vel
læra af því ýmsa hluti. Eg skal reyna
að setja ekki upp neinn postulasvip.
Ég veit, að mönnum með reynsluna
miklu þykir hann klæða illa strák-
hvolpa og ég vil engan móðga. Og um-
fram allt skal ég reyna að vera ekki
pólitískur; fyrst og fremst blaðsins
vegna en einnig af hinu, að pólitískar
skoðanir flestra okkar ei'u meðfæddar
og menn viðkvæmir fyrir eiginleikum
sínum.