Læknaneminn - 01.10.1975, Blaðsíða 75

Krufningaferð
n»
> Það var þreyttur og ferðalúinn hópur, sem kom til
Liverpoolborgar kl. fjögur að sunnudagsmorgni í
júlí sl. Oft hafa margir verið hressari. Gekk ferðin
þangað eins og í reyjara, og verður hún þess vegna
ekki endurtekin hér á þessum vettvangi.
Leifarnar af sunnudeginum, en þær voru mismun-
andi miklar eftir einstaklingum, notuðu menn svo
til að líta í kringum sig á staðnum, sem dvelja átti
a næsta mánuðinn. Reyndist garðurinn hinn glæst-
asti og umhverfið rólegt og fagurt, þ. e. a. s. til-
valinn staður til að læra líffærafræði. Byrjuðu allir
að undirbúa sig fyrir námið: Raða upp bókum og
snyrta lil á skrifborðunum.
A mánudagsmorgun voru allir mættir eldhressir
> i fyrirlestur. Menn skipuðu sér í hópa og völdu sér
viðfangsefni, sem flest máttu muna sinn fífil fegri.
Síðan var byrjað að skera og skoða af kappi. Gekk
svo linnulaust, þar til birtu fór að bregða. Þannig
gekk nú lífið þessar fjórar vikur. A kvöldin glöggv-
uðu menn sig á því, sem farið var í þann daginn og
undirhjuggu sig þá gjarnan fyrir næsta dag. Fyrir
kom einnig, að einhverjir horfðu á sjónvarp eða
fengu sér hressandi og heilnæma kvöldgöngu fyrir
svefninn, enda hverfið hið fegursta. Þó var sá galli
a gjöf Njarðar, að menn urðu oftar að heina
athyglinni að hundaskít, sem lá á gangstéttunum
ems og krækiber á lyngi, en að fegurð húsa og
garða. Varð manni oft hugsað með söknuði til
» þeirrar borgar á jarðarkúlunni, sem ein hefur barizt
JHeð oddi og egg gegn þessum svarta bletti heims-
fflenningarinnar, þegar skór og fætur voru farnir að
þvngjast meira en þreytan ein gat réttlætt. Á kvöld-
göngum þessum komu menn gjarnan við á svonefnd-
um „pöbhum“ og horfðu á innfædda drekka bjór.
Höfðu menn af því mikla skemmtan, enda sáust
þarna ýmiss sérvizkuleg tilþrif og athafnir, sem ekki
eiga sér hliðstæðu í mörlenzku menningarlífi. Kom
m. a. talsvert á óvart, hversu mikið þeir gátu
drukkið af þvílíkum óþverra. Væri jafnvel réttara
að tala um að þeir hefðu „veitt“ mjöðnum úr kerj-
unum á áfangastað, (sbr. áveita).
Kvöld eitt var öilum hópnum boðið að bragða á
ostum og dreypa á mildurn guðaveigum (cheese and
wine) með félögum úr Rotaryklúbbi innfæddra.
Kynntust þar margir ágætisfólki. Var þetta fólk
óþreytandi við að bjóða okkur í ferðalög um nær-
sveitirnar og gera okkur önnur gyllilroð, sem ein-
ungis kóngafólk á skilið að njóta. Skaut oft þessari
hugsun upp í kollinum: Hvað höfum við eiginlega
gert, sem verðskuldar þvílíkar móttökur? Hafði
einn það á orði eftir að hafa setið veizlu einnar
fjölskyldunnar, að hann hefði aðeins heðið eftir að
vera leystur út með einum Fíat 127! Verður að
segjast, að fórnfýsi og hjálpsemi þessa fólks, sem
á sér ekki hliðstæðu, átti einna mestan þátt í að
blása því lífi og fjöri í ferðina, sem gerir hana
eftirminnilega, en auðvitað fékk hann ekki Fíatinn.
Ekki verður svo skilið við pistil þennan, að ekki
sé minnst á hópa af frönskumælandi kanadamönn-
um, stúlkum og piltum, sem dvöldu fáeina daga í
senn á sama garði og við. Þetta var ungt fólk á
líku reki og við, hið hressasta í viðmóti. Myndaðist
ósjálfrátt ákveðin og fastmótuð dagskrá þessa fáu
daga, sem hver hópur dvaldi þarna, og má með sanni
segja að við höfum óbeðin tekið að okkur móttöku
á þessu fólki. A dagskránni bar ávallt hæst knatt-
spyrnuleikinn, sem var haldinn að kveldi fyrsta
dags hvers hóps á staðnum. Söfnuðust allir garðs-
húar saman, íslendingar og kanadamenn, við völl-
inn, sem lá á bak við garðinn, og hvöltu hvorir sitt
lið. Urðu þarna til hin skemmtilegustu og eftir-
minnilegustu kynni þessara þjóðerna. Þó vildi oft
verða misbrestur á skemmtuninni á leikvellinum
sjálfum, því að í ljós kom að kanadískir höfðu ekki
í annan tíma leikið þá tegund knattspyrnu, sem við
eigum að venjast, enda sýndu niðurstöðutölur það
læknaneminn
63