Læknaneminn - 01.11.1977, Blaðsíða 41

bóta. Fulltrúar kennaranna höfðu einnig talsveröan
áhuga á því að koma inn prófi í lok fjóröa árs, sem
mundi þá ef til vill gilda eina einkunn og væri t. d.
krossapróf. Fulltrúar stúdenta voru hins vegar mjög
ókátir yfir þessari tillögu, þar sem vitaö mál væri aö
kúrsusar í maímánuði myndu nýtast ákaflega illa,
ef próf væri í lok maí. Skilningur stúdentanna var
sa, að ekki stæði til að breyta efnisvali fyrirlestra á
miÖju kennsluári 1976-77, en að lokum fór svo aö
4. árs stúdentar fengu fyrirlestra í gigtsjúkdómum,
smitsjúkdómum ásamt hjartasjúkdómum og held ég
að meirihlutinn hafi verið ánægður með þá ný-
breytni.
í þessum viðræðum fulltrúa kennslumálanefndar
og fulltrúa kennara kom fram að heppilegast væri í
framtíðinni að stúdentar fengju fyrirlestra í undir-
stöðuatriðum allra undirgreina med. og kir. á fjórða
ári, þar með talið þeirra undirgreina, sem eingöngu
hafa verið kenndar á sjötta ári. Síðan væri hægt að
rifja eitthvað af þessu upp á sjötta ári og bæta þá
við þar sem þurfa þætti og fara ýtarlegar út í vissa
hluti og kynna stúdentum nýjungar.
Þessar tvær meginbreytingar, sem gerðar voru á
kennslufyrirkomulaginu í kir. og med. á fjórða ári
síðastliðið kennsluár, hafa bætt mikið fjórða árið
að mínu mati. Kennslan í med. og kir. verður hins
vegar ekki komin í verulega gott horf fyrr en hún
er orðin samfelld, þ. e. ekki slitin í sundur með eitt
ár á milli, en þar lil þeir björlu tímar koma er þetta
líklega það skársta sem völ er á.
Ragtiar Jónsson.
II. & K. — IINE — Angnsjúhtlómar
A seinna misseri 4. árs eru m. a. kennd 3 svoköll-
uð „smáfög“, þ. e. húð- og kynsjúkdómafræði (H.
K.), háls-, nef- og eyrnalæknisfræði og augnlæknis-
fræði. Á sl. vetri fór kennslan fram á einum mánuði,
í öllum greinunum samtímis frá miðjum jan. til
miðs febrúar, og lauk námskeiðunum með prófum.
Þegar rætt skal um kennslu í þessum greinum,
eiga þær ýmislegt sameiginlegt. Að vissu leyti eru
þetta „smáfög“, þ. e. a. s. ef eingöngu er litið á
þann tíma, sem þeim er gefinn á stundaskrá. En ef
hins vegar er nánar rýnt, kemur í Ijós, að þetta eru
í raun engin smáfög. Bæði er þekkingarmagn mikið
innan þessara greina, þótt það sé í mörgum tilfellum
hásérfræðilegs eðlis, en hitt er jafn satt, að mjög
stór hluti sjúklinga, sem til almennra lækna leita,
koma með kvartanir, sem unnið er úr innan þessara
greina. Fyrir læknastúdent, sem mennta á fyrst og
fremst sem almennan lækni, eiga þetta því ekki að
vera nein smáfög. En þannig virðist það nú vera hjá
þeim, sem ákv. hvað ög hversu mikið á að kenna
læknastúdentum, enda hvarflar það oft að manni, að
uppi séu ólíkar skoðanir á því, hvert skuli vera
„lokaproduktið“ eftir 6 ár í læknadeild, allavega ef
litið er á framkvæmdina, þótt reglugerðir séu á einu
máli um markmiðið. (Sbr. Spjall í 3. tbl. Lækna-
nemans ’75, þar sem svipuð skoðun kemur fram.)
En áfram með smjörið . . . Það á þó við um
kennslu í áðurnefndum greinum, öfugt við það sem
venjan er í læknadeild Hl, að kennarar leitast við og
tekst frábærlega vel að aðlaga og móta kennslu m. t.
t. hins stutta tíma, sem í boði er. Þ. e. a. s. gerð er
raunhæf námsáætlun, stundaskrá o. s. frv. fyrir tím-
ann sem framundan er og ekki út af brugðið. Farið
er nákvæmlega í þau atriði, sem skipta máli fyrir
almennan lækni óháð s.k. „eiginintressu“ viðkom-
andi fyrirlesara. Aðalatriðin skaga vel út úr myrk-
viðum smáatriðanna, og próf í þessum greinum eru
augljóslega til þess ætluð að sannreyna, að megin-
drættir námsefnisins séu stúdentinum Ijósir, nokk-
uð sem læknanemum virðist ekki alltaf vera tilgang-
ur prófa á sínum bæ. Þetta á þó eingöngu við um
fyrirlestrakennslu, því að eins og hún er nú annars
góð, þá er hin verklega í lágmarki. Eða, hversu vel
á læknastúdent að læra að þekkja, hvað þá heldur
meðhöndla algengustu sjúkdóma í hálsi, nefi og eyr-
um á 2 (les: tveimur) morgnum, þar sem hann fær
í hæsta lagi að kíkja upp í eyrun á tveimur sam-
stúdentum, nema svo vel beri í veiði, að sá þriðji
bætist við? - Eða, hversu vel á læknastúdent að læra
að þekkja algenga húðkvilla á tveimur morgnum á
sjúkradeild, þar sem eingöngu liggja sjúklingar með
fótasár eða psoriasis, nema svo vel láti að einn sé
með eitthvað annað? Eins og áður er vikið að er
þetta þeim mun meira undravert, ef litið er á reynslu
þeirra sem stunda s.k. almennan praksis, en þeim
ber saman um, að mjög stór hluti sjúklinga þeirra
hafi sjúkdóma sem falla innan þessara greina.
LÆKNANEMINN
33