Læknaneminn - 01.11.1977, Blaðsíða 39

viss og nákvæm, stundum jafnvel um of. Páll komst
vel frá kennslunni en þurfti til þess of mikinn tírna.
Olajur Jensson og Þorgeir Þorgeirsson: Olafur
kenndi um erfðasjúkdóma að mestu stóráfallalaust.
Þorgeir forfallaðist í kennslunni á síðustu stundu.
Þrófessorinn og kennarar í greininni hefðu getað
skipt með sér kennsluefni hans svo vel mætti fara.
Lengi vel var ekkert gert, og það eitt vitað að Þor-
geir var víst farinn. Síðan tók Jónas Hallgrímsson
að sér 6 þessara fyrirlestra s. s. áður er nefnt. Þeim
18 sem óráðstafað var voru búin skrítin örlög. I stað
12 fyrirlestra um ónæmissjúkdóma, töluðu Olafur
Jensson og Alfreð Árnason um ættfræði og barns-
faðernismál og gáfu starfslýsingu fyrir Blóðbank-
ann. Þeim hefur eflaust verið þetta frjálst þar sem
Olafur Bjarnason gaf þeim fyrirlestrana að eigin
sögn. Þeir 6 fyrirlestrar um nýrnasjúkdóma sem eft-
ir voru, týndust og sjúkdómar í nýrum þar með úr
sögunni.
Slíkt skipulagsleysi sem þetta er vonandi úr sög-
unni frá og með næsta kennsluári, enda lítt til sóma.
Hannes Blöndal: Hann sker sig úr fyrir að mæta
alltaf vel undirbúinn til kennslunnar. Einn kennar-
anna notar hann ekki glærur, en skrifar öll helztu
atriði á töfluna, oft með góðum skýringarmyndum.
Einnig notar hann mikið skuggamyndir. Vel tókst
honum að tengja almenn og sérhæfð atriði í tauga-
kerfi.
V erkkennsla
Hún var allt önnur og betri en fyrirlestrakennslan.
Við kennslu í krufningum lágu frammi sjúkrasaga
og niðurstöður klíniskra rannsókna. Kennari krufði
og leitaðist við að tengja það sem sást við sögu
sjúklingsins. Ekki þurfti að skila skýrslum við
krufningarnar. Stúdentar voru 7—10 í hvert skipti,
sem er of margt. Betra væri að þeir væru 4-6. Ann-
ars fannst mér þessi kennsla góð.
Engin kennsla var í skoðun sjúklegra líffærasýna
(macro), sem stúdentar eiga þó að standa klárir á
til verklegs prófs. Þarna er þörf viðbóta, t. d. mark-
lýsingar að vinna eftir við slíka skoðun.
Þorgeir átti að kenna smásjárskoðun sjúklegra
vefjasýna. Við forföll hans dróst mjög, að kennsl-
an hæfist og það var ekki fyrr en 28. febr. að Olaf-
ur Bjarnason hóf hana. Vegna tímaskorts þurfti að
fara fljótt yfir sögu, og skoðuð voru 7-8 sýni í
hverri kennslustund, sem var til til tvær klst. Alls
voru 9 slíkar.
Bragi Þ. Stefánsson læknanemi var Ölafi til að-
stoðar. Þóll tíminn væri naumur var þetta hið bezta
námskeið.
Eg ætla nú að slá botninn í þetta rabb mitt og
vona fyrir hönd þriðja árs nema á vetri komanda að
þá verði öldin önnur.
Pétur Heimisson.
Lyf ja- w§ eiturefnafrœði
Kennslan í lyfjafræði á 3. ári er í höndum Þor-
kels Jóhannessonar og Magnúsar Jóhannssonar, og
eru fyrirlestrar þeirra yfirleitt mjög góðir og vel
undirbúnir, einkum eru fyrirlestrar Magnúsar
skipulega framsettir. Er ég viss um, að það marg-
borgar sig fyrir stúdenta að sækja sem flesta af þess-
um fyrirlestrum. Ekki er fylgt neinni kennslubók
svo að nokkru nemi, en ef menn vilja lesa annað en
fyrirlestrana, sem líklega gerist ekki þörf ef aðeins
er miðað við að ná prófi, má helzt mæla með bók
Laurence, Clinical Pharmacology, sem auk þess er
mjög skemmtileg aflestrar. Bók Goth finnst mér hins
vegar frekar yfirborðskennd og þurr lesning.
Það sem helzt má finna að við kennsluna í lyfja-
fræði er, að mikill tími fer í að kenna hluti, sem að
rnestu ætli að sleppa eins og nú stendur á, og veldur
þetta því, að fyrirlestrar í greininni verða geysi-
margir og auk þess er til prófs það sem kemur fram
á kvöldfundum, sem eru því aðeins modificeraðir
fyrirlestrar og viðbót við þann fjölda sem fyrir er.
Þannig fer mikill tími í yfirferð um vítamín og hor-
món, þar sem fátt kemur nýtt fram miðað við
kennsluna á 2. ári, og ætti í lyfjafræðikennslunni að
vera nóg að eyða örfáum fyrirlestrum á þetta efni.
Þá er stundum haft langt mál um atriði tengd náms-
efninu, t. d. eyddi Þorkell ca. 2 fyrirlestrum í að út-
skýra neuroanatómíu í sambandi við lyf gegn Par-
kinsonisma. Svona viðleitni er í rauninni mjög virð-
ingarverð, en því miður er ekkert pláss fyrir þetta á
þeim tíma, sem ætlaður er til kennslunnar. Í þriðja
lagi má svo nefna, að oft fer mikill tími í að kenna
hreina fysiologiu, l. d. í sambandi við hjartalyf og
diuretica, en slíkt ætli ekki að koma fyrir. Þó hafa
Framh. á bls. 43.
læknaneminn
31