Úrval - 01.12.1966, Qupperneq 15

ÞAÐ ER REIMT í HÚSINU
13
hygli á frásögn mína, sagði hann,
að ameríska sálarrannsóknafélagið
hefði ávallt mikinn áhuga á slíkum
draugahúsum. Þeir spurðu aftur
hvort við hefðum nokkuð á móti
heimsókn nokkurra miðla og
skyggns fólks. í fylgd með þeim
yrði einhver meðlimur Suður-Kali-
forníudeildar félagsins. Við Elke
reyndum alltaf að vera fjarverandi
er þetta fólk kom til þess að trufla
ekki athuganir þess.
Hér verður getið um nokkrar
slíkar athuganir og árangur þeirra.
Tuttugasta október kom Douglas
Johnson, skyggn maður, í fylgd
með einum meðlima Sálarrann-
sóknarfélagsins og fór beina leið
inn í borðstofuna. Hann tilkynnti
að hann „sæi“ stóran mann,
Evrópubúa, sem einu sinni hefði
verið með yfirskegg og haft gaman
af tónlist. Sjötta nóvember kom
skyggn kona að nafni Lotte von
Strahl, sem árum saman hjálpaði
lögreglunni í Berlín og fleiri borg-
um Þýzkalands, með miðilshæfi-
leikum sínum. Hún gekk inn í borð-
stofuna og lýsti manni, sem var
stór, óþrifalega til fara og fullur
haturs. Það fór hrollur um frú
Strahl. „Hann snerti mig,“ sagði
hún. „Hann hatar mig og vill að
ég komi mér út héðan.“
Ellefta nóvember kom Maxine
Bell, velþekktur miðill og rannsak-
aði húsið. Hún fór inn í borðstof-
una og „sá“ þar mann, um það bil
fimmtugan. Hún sagðist halda, að
hann væri læknir og hefði hann
dáið af völdum hjartaslags 58 ára
gamall og væri ákveðinn í því að
vera áfram í húsinu.
Tólfta nóvember kom Brenda
Crenshaw, meðlimur Brezka sálar-
rannsóknarfélagsins og fór inn í
borðstofuna og sagði: „Ég sé mann,
stóran vexti um sextugt. Hann var
læknir sem dó erlendis af völdum
hjarta eða lungnasjúkdóms.“
Þessar lýsingar voru fremur
furðulegar. Lýsingin á ytra útliti
vofunnar líktist mjög lækni nokkr-
um, sem hafði verið að skrifa bók
með mér, en dáið áður en við höfð-
um lokið henni. Einnig líktist vof-
an að sumu leyti föður Elke.
Nú fór ég að tala við fyrri eig-
endur hússins. Upplýsingar þeirra
voru alls ekki traustvekjandi.
Fólkið, sem við höfðum keypt
húsið af, hafði búið þar um það
bil eitt og hálft ár. Konan sagðist
aldrei hafa séð neitt óvenjulegt en
oft heyrt undarleg hljóð. Henni
sagðist svo frá: „Nótt eina þegar
maðurinn minn var í burtu, fór
ég að sofa um klukkan ellefu og
vaknaði við fótatak í borðstofunni.
Það var svo greinilegt, að ég varð
hrædd og hringdi í vinkonu mína
og spurði hana hvort ég mætti ekki
koma og vera hjá henni. Ég læsti
mig inni í svefnherberginu og
hringdi á leigubíl. Stuttu síðar kom
hann og nam staðar fyrir framan
húsið. Ég beið áfram eftir því að
bílstjórinn hringdi bjöllunni en það
gerði hann ekki. Þá kallaði ég til
hans úr svefnherbergisglugganum.
Þegar hann svaraði hljóp ég niður
tröppurnar inn í bílinn og spurði
hvers vegna hann hefði ekki hringt
bjöllunni. Hann sagðist hafa séð
mann standa við dyrnar og haldið
að hann væri farþeginn. Maðurinn