Úrval - 01.12.1966, Síða 23

ÞANNIG BYRJAÐI ÞAÐ
21
ur meira en nóg af siðferðisprédik-
unum, áður en ég leitaði til AA-
samtakanna.
Helgarnar og frídagarnir, þá
eyðilagði ég alla, bæði fyrir ykkur
og sjálfum mér. Ég veit þú manst
eftir Þakkardeginum 1959, enda
þótt mamma þín ræki þig út áður
en versta hrynan byrjaði. Ég get
sagt þér það núna, að ég fékk
skilaboðin", sem þú sendir mér,
þegar þú leizt um öxl um leið og
þú hljópst út úr eldhúsinu. Þú viss-
ir vel, hvað var að gerast og þú
stanzaðir andartak og horfðir á
mig. Ég stóð við ísskápinn, eða rétt-
ara sagt, studdi mig við hann. Þú
sagðir ekkert. Þú þurftir þess ekki.
Vonbrigði þín og óbeit og andúð og
jafnvel raunverulegt hatur, lýsti
sér allt úr logandi augum þínum.
Hvað ætli ég geti þá svo sem
sagt þér, sem þú ekki þegar veizt,
um það, hvernig áfengið leikur
menn, þegar það nær valdi á þeim.
Þú fannst það á sjálfum þér — mar-
tröðina sem fylgdi skilnaðinum,
heimili án föðurs, langtíminn, sem
þú heyrðir ekkert frá mér, og þegar
þú loks fréttir af mér, þá óskað-
irðu þess, að þú hefðir ekki gert
það.
Ég er að reyna að segja þér, að
það, sem þú sást ske á milli okkar,
og það sem henti mig, eftir að ég
yfirgaf ykkur — nöturleg herbergi
á lélegustu hótelum, geðveikrahæl-
ið og allt það, — var aðeins síðasta
tímabilið í ástalífi mínu með flösk-
unni. Þetta byrjaði áður en þú
fæddist. f raun og veru byrjaði
þetta einmitt, þegar ég var á þínum
aldri, og þess vegna er það, að ég
held, að það sé tímabært fyrir þig
að hugsa um áfengi og ofdrykkju
einmitt núna.
í AA-samtökunum eyðum við
töluverðum tíma yfir kaffibollum
í það að ræða um reynslu okkar,
og við höfum komizt að raun um,
að ekki er auðvelt að segja fyrir
um hvaða unglingar verða drykkju-
sýkinni að bráð. Sum okkar gátu,
sem börn, farið örugg að sofa í
skjóli samheldinnar fjölskyldu.
Önnur urðu að breiða upp fyrir
höfuð, til að losna frá því víti sem
heimili þeirra var. En enginn hefði
gert ráð fyrir, að nokkurt okkar
yrði drykkjusjúklingur.
Hvers vegna urðum við þá sýk-
inni að bráð? Nokkrir halda or-
sökina þá, að við höfum drukkið
of mikið. Ég álít, að eitthvað hafi
bagað okkur fyrir, og við síðan
stuðzt við áfengi eins og nokkurs-
konar hækju. Þetta er í sjálfu sér
ekki óvenjulegt, sérstaklega meðal
ungs fólks sem er í þann veginn
að verða fullorðið. Þegar slíkt fólk
uppgötvar áfengið, þá finnst því
að það geti hjálpað og vera sann-
kallað töfralyf.
Vandinn hófst síðan, þegar þessi
hækja byrjaði að svíkja okkur.
Stundum rann hún til og við féll-
um. Smám saman ákváðum við, að
hún væri farin að verða til meiri
trafala en hjálpar. En þá komumst
við einnig að raun um aðra furðu-
lega staðreynd, sem sé þá, að við gát
um ekki losað okkur við hana. Fá-
ein okkar tóku að drekka að stað-
aldri, vegna þess að áfengi gaf okk-
ur villandi hugrekki, til þess að
leysa vandamál, sem við hefðum