Úrval - 01.12.1966, Qupperneq 34

32
ÚRVAL
skónum mínum, að það væri alls
ekki rétt af manni, sem setið hefði
um kyrrt í sautján ár, að taka allt
í einu svona hroðalegan sprett. Það
hlyti að enda með skelfingu. Slíkur
maður yrði að gæta sín og smá-
þjálfa sig til mikilla átaka. Þegar
ég hafði komizt að þessari spaklegu
niðurstöðu paufaðist ég á fætur og
staulaðist heim.
Ég hafði samt ekki misst kjark-
inn, ekki aldeilis. Ég lagði af stað
aftur á mánudagsmorguninn, og
síðan hljóp ég á hverjum morgni
en hvíldi mig um helgar. Lítið stytt-
ist leiðin til Falmouth sjoppunnar
og hafði ég ekki náð þangað þegar
liðnar voru þrjár strangar vikur.
Ég ákvað þá, að nú myndi kominn
tími til, að leggja til atlögu við
þennan hálfan annan kílómeter, sem
reyndar breyttist ævinlega í 1500
metra, þegar ég hafði hlaupið nokk-
urn spöl. Ég hafði valið mér
nokkra áfangastaði, þegar ég legði
til úrslitaorustunnar, og ég var viss
um, að með hjálp þessara ágætu
hvíldarstaða myndi ég koma sigri
hrósandi til Falmouth sjoppunnar,
þar sem mér yrði að sjálfsögðu
fagnað, sem sigurvegara.
Ég ákvað að gera tilraunina á
laugardegi og gleymdi þá, að börn-
in í grendinni yrðu þá ekki í skól-
anum. Ekki hafði ég hlaupið með-
fram allri húsasamstæðunni, þegar
mér varð það óhugnanlega ljóst
hverju ég hafði gleymt. Þau stóðu
á grasflötunum fyrir framan húsin
og horfðu á mig með opinn munn.
Ég veifaði glaðlega til þeirra, til
merkis um, að mér þætti mikið til
aðdáunar þeirra koma og hélt á-
fram hlaupinu og mér fannst ég
furðuskriðdrjúgur, en sennilega hef
ég ekki metið hraðann rétt, því að
ekki hafði ég fyrr beygt inn í
Peekskill götu, en hópur stráka dró
mig uppi á hlaupunum og hægði þá
ferðina og hljóp samsíða mér.
— Hæ, manni, sagði einn snáð-
inn, ég á sex ára bróður og hann
getur hlaupið miklu hraðar en
þetta.
— Ó, jæja, urraði ég, þegar hann
er eins gamall... .• hér brást ör-
endið og ég lauk ekki við setning-
una og ákvað að eiga engar sam-
ræður við þessa fugla, hvað sem
þeir kynnu að segja um hlaupa-
hraða minn. Við þokuðumst áfram,
og vorum að nálgast fyrsta áfanga-
staðinn á leiðinni, en það var gras-
rindi undir skuggsælu tré, en nú
rann það upp fyrir mér, að ég gæti
ekki sóma míns vegna, sem þjálfað-
ur hlaupari, lagzt til hvíldar meðan
þessi átta ára snáði hlypi við hlið
mér. Ég beit á jaxlinn og renndi
framhjá græna grasgeiranum og
skugganum undir trénu, en nú var
rétt einu sinni búið að kveikja bál
í lungunum mínum og fæturnir
farnir að draga steinana. Ég eygði
nú trjábolinn framundan, en þar
hafði ég oft tyllt mér niður, yfir-
kominn af mæði og hengt hausinn
niður á milli fótanna meðan ég var
að jafna mig. Svitinn rann af enni
mér og niður í augun en áfram hélt
ég af einskærum viljakrafti; trjá-
bolnum skildi ég ná lifandi eða
dauður. Falmouthsjoppan var horf-
in rétt einu sinni úr huga mér enda
voru þangað 1500 metrar. Þegar
ég var alveg að ná takmarkinu,