Úrval - 01.12.1966, Síða 35

HVERNIG ÉG FÓR AÐ ÞVÍ AÐ LÉTTAST . . .
33
heyrði ég sagt við hlið mér:
— Hæ, manni, við ætlum að fara
í kapp við þig.
Þetta var átta ára snáðinn og
hann tók nú á sprett og félagar
hans sömuleiðis og innan andar-
taks voru þeir úr augsýn.
Stolt mitt var sært og ég staul-
aðist út af veginum, og fleygði
mér marflötum inn í þéttan runna,
og lá þar eins og mélsekkur.
Ég lá kyrr tíu mínútum síðar og
stóð enn á öndinni, þegar ég heyrði
krakka vera tala saman rétt hjá
runnanum og ég heyrði að þetta
myndu vera keppinautar mínir
komnir aftur.
— Þeir hafa sjálfsagt náð honum
aftur, sagði einn þeirra.
— Jáhá, svaraði annar, en hann
stóð sig bara vel svona gamall. Það
eru meira en tvær mílur til vit-
lausraspítalans.
Þegar þeir hurfu af vettvangi,
hafði ég blásið svo mæðinni, að ég
treystist til að standa á fætur og
ég staulast heim utan vegar nið-
urbrotinn maður.
Ekki vildi ég sam gefast upp, og
næsta dag hafði ég ákveðið að
það myndi betra að hlaupa eftir að
dimmt væri orðið. Þá fengi ég að
hlaupa í friði.
— Allt í lagi sagði konan mín,
það er betra heldur en hafa þig
hér hrjótandi í legubekknum allan
seinnihluta dagsins. Ég þarf líka að
aka Andy til básúnukennslunnar.
Ég hresstist mjög við þessar und-
irtektir og lagði af stað, þegar
rökkvað var orðið, ákveðin í að
þetta kvöld skyldi verða sigur-
kvöldið; ég skyldi ná til Falmouth-
sjoppunnar í kvöld.
Þegar ég beygði rösklega fyrir
hornið á húsasamstæðunni, skauzt
að mér líkt og eldflaug, einhver lít-
ill hlutur, sem kom úr runnanum
við húsið hans Gatbys. Það var
pekinghundurinn hans. Ég rak hann
á flótta af mikilli grimmd, en það
læddist að mér sá grunur að það
myndi litlu skárra að hlaupa í
dimmu en björtu og sá grunur
reyndist ékki ástæðulaus. Tveim
mínútum seinna var St. Basket
hundur kominn á hæla mér, og
neitaði alveg að yfirgefa mig,
hvernig, sem ég skammaði hann,
heldur hljóp í hringi, umhverfis
mig og þandi sig ein reiðinnar fyrn,
og skömmu síðar bættist í hópinn
blái hundurinn hans Greeleys og
loks ókunnugur Dalmatian.
Taugar mínar voru þandar, en ég
reyndi að stilla mig, og halda for-
yztunni í hópnum, og tautaði fyrir
munni mér, eiginlega ekki við neinn
sérstakan:
— Ágætir félagar, ágætir félag-
ar.
Og þegar stærðar Nýfundna-
landshundur kom þjótandi út úr
dyragætt og slógst í förina, minntist
ég þess', að Nýfundnalandshundar
eru yfirleitt góðir við börn og ég
benti honum á hinar stuttu buxur
mínar, og hélt áfram hlaupinu.
Það sem reið mér að fullu var
stóri danski hundurinn við sjopp-
una. Ég komst reyndar á leiðar-
enda, og hljóp sigrihrósandi upp að
húsinu, og þeim megin, sem íbúð