Úrval - 01.12.1966, Qupperneq 46

44
ÚRVAL
Ég sá marga Maoria, sem líkt-
ust geysilega mikið Pueblo- og
Navajoindíánunum í suðvestur-
fylkjum Bandaríkjanna. Mér fannst
þeir hafa svipaðan litarhátt og
höfuðlag, og mér fannst heimspeki-
legt viðhorf þeirra til lífsins og
umhverfisins vera svipað. Hinir
fornu kúlu- og perlupeningar
Maorianna litu nákvæmlega út eins
og svipaðir peningar meðal Indíána,
en peninga þá nefna Indíánarnir
„wampum".
Við fórum frá ströndinni inn í
land og héldum upp í fjöllin. Nú
vorum við komin inn í aðra ver-
öld. Yfir landslaginu hvílir dimm-
ur drungi. Þarna rigndi stöðugt. Við
vorum á Urewerasvæðinu, en áður
fyrr flæddu hinir grimmlyndu
íbúar þess niður í dalinn og rændu
þar og rupluðu.
Á akri einum gekk Maori á eft-
ir plógi sínum í rigningunni.
Maoriarnir eru sannir synir
móður náttúru,“ sagði Rangi. „Þeir
hafa furðulega þekkingu á öllum
jurtagróðri. Einn Maori vinur minn
var handtekinn af Þjóðverjum í
síðari heimstyrjöldinni. í fangabúð-
unum, sem hann sat í, kom upp
skæður skyrbjúgur meðal fang-
anna. Nefnd fanga fór á fund
fangabúðastjórans til þess að biðja
hann um grænmeti. „Það er ekkert
grænmeti eftir í Þýzkalandi," sagði
f angabúðastj órinn.
„Maorinn varð þá fljótur til þess
að segja: Ef þér leyfið mér að fara
inn í skóginn handan fangabúð-
anna, skal ég finna grænmeti."
„Fangabúðastjórinn samþykkti
þetta. Sama kvöld kom vinur minn
til baka með fangið fullt af græn-
um jurtum. í augum Vesturlanda-
búanna voru jurtir þessar aðeins
einskisvert illgresi. En Maorinn
vissi, að þar var um geysilega þýð-
ingarmikil næringarefni að ræða.
Og eftir nokkra daga hafði þeim
tekizt að yfirbuga skyrbjúginn.“
Við náðum upp á fjallstindinn.
Fyrir neðan okkur teygðu hinir
dimmu skógar Urewera sig út til
yzta sjóndeildarhrings. „Áður fyrr
var varðmaður hér, sem lét alla
stanza, sem fóru hér um,“ sagði
Rangi. „Og enn eru menn hér tor-
tryggnir gagnvart ókunnugum.“
Nýir siðir, ný kynslóð.
Við stönzum við lítinn kofa. Inn
í honum heilsaði miðaldra Maori
og kona hans okkur kurteislega.
Þau voru fáskiptin og andlitssvip-
ur þeirra var þunglyndislegur.
Undir borðum komumst við að því,
að gamall faðir mannsins, ættar-
höfðingi í héraði þessu, lá veikur
í næsta herbergi. Hann hafði feng-
ið hjartaslag. „Hann óskar þess að
bjóða ykkur velkomna með hinni
hefðbundnu ræðu,“ sagði sonur
hans. „Hann er í rauninni of las-
burða til slíks, en við megum 'til
með að verða við ósk hans.“
Við fórum inn í herbergi veika
mannsins. Gamli maðurinn reis
með erfiðismunum upp í rúminu.
Andlitsdrættir hans voru fíngerð-
ir og sem meitlaðir, en þó voru
þeir markaðir þjáningum. „Vel-
komnir til Ureweralandsins,"
sagði hann á Maoriamáli. Og hann
hélt áfram að tala til okkar í næst-
um stundarfj órðung. Hann lagði