Úrval - 01.06.1967, Qupperneq 17

SVONA ER AÐ HAFA DELERIUM
15
margar lýsingar á knattspyrnu-
keppni í köstum mínum, sem í
þessu. Stundum var talað um
stjórnmál, og alltaf komu raddirnar
út úr ofninum. Verst þótti mér það,
að vita með fullri vissu, að þetta
gat ekki átt sér stað, aldrei kemur
rödd út úr ofni, en samt varð ekki
um villzt, að ég heyrði raddirnar, og
hvaðan þær komu. Ég reyndi að láta
aðra heyra þetta, en það var hlegið
að mér fyrir það. Ég þóttist hlæja,
en mér var ekki hlátur í hug.
Þegar mér var orðið ástand mitt
fullljóst, varð ég ákaflega hræddur.
Hræðslan vafðist utan um mig og
sat þar föst. Skrýtið var það, að ég
var hræddastur á daginn, þegar
bjart var, eða var það eðlilegt? —
Dagurinn er bjartur og skýr, fátt
dylst augum og eyrum, en nóttin
er myrk, og ekki allt auðskýrt, sem
þá ber fyrir. Á daginn heyrir eng-
inn neitt, eða varla, sem hann veit
ekki hvað er. En það gerði ég. í
eitt skipti var ég úti við á gangi, og
þá heyrði ég þetta uppi í loftinu, í
svo sem 8—10 metra hæð. Nú komu
raddirnar frá einhverri krá. Það var
setið þar umhverfis borð og verið að
tala saman. Það var skeggrætt og
skálað og þruglað og reknir upp
hrossahlátrar — og alltaf var það
ég, sem hlegið var að. Ég var ekki
til staðar þarna, en heyrði samt allt.
Svo flýði ég burt frá þessu. Engin
veitingakrá var nokkursstaðar í
nánd. Ég varð bullsveittur. Ég hafði
týnt plógfarinu mínu.
Sofnað gat ég ekki. Og svo leið
mánuður að ég svaf ekki dúr. Getur
þetta hafa átt sér stað? — Ég veit
það ekki, en ég vissi ekki til þess
að ég festi blund. Ég vissi vel að
ég var að reyna að sofna, en það
tókst ekki. Eina nóttina tók í hnúk-
ana. — Ég hef skrifað þó nokkuð,
m. a. eina skáldsögu og nokkra leik-
þætti fyrir útvarp og gert tilraun
til að semja leikrit. En á þessari
nótt sleppti ég ekki pennanum, og
þegar morgnaði hafði ég lokið heilli
bók. Ég get ekki birt neintt úr þeirri
bók, en hafi nokkurn tíma verið
skrifuð klámbók, þá var það þessi.
Aldrei hef ég vitað annað eins. At-
burðir bókarinnar gerðust í kaffi-
húsi í Torvegade á Christianshavn.
Slíkt og þvílíkt kaffihús hef ég
aldrei komið í. Sumt af þessu gerð-
ist í hverfinu þar sem Sölvgade er,
og um síðustu aldamót. Nú kemur
eitt menntað göfugmenni, rektor að
starfi og stöðu, og álpast inn í
þessa kaffihúsómynd í Torvegade,
en sú sem mestu réð þar inni, var
alræmd skækja. Ekki er frá því
segjandi hvernig hún lét, en svo
mikið er víst að hún fór í engar f elur
með látæði sitt. Ég „skrifaði" sög-
una á einni nóttu, þannig að ég las
hana upphátt fyrir skrifara, en hver
var hann? En það sem mig furðaði
mest á, var það, að ég hafði allt
annað tungutak og orðaforða, en mér
er eiginlegt að hafa, og var allt
miklu fullkomnara en ég hefði get-
að haft í eðlilegu ástandi. Ég man
hve vandlega ég lýsti þessu skraut-
lega umhverfi (í Sölvgade) með
orðum og orðtækjum, sem ég kann
ekki að nota, og rektornum gerði ég
afar góð skil, samt var þetta auð-
uga orðaval mitt líkt því sem það
ætti sér uppruna í horfinni tíð. Og
kaffihúsinu, svona ómerkilegu á all-