Úrval - 01.11.1969, Blaðsíða 102

100
ÚRVAL
við gangstéttina, tveim dögum eft-
ir að öskukarlarnir voru búnir að
tæma þær.
Sumir húseigendur við götuna
hafa blómabeð meðfram endilöng-
um jöðrum grasflatanna í görðum
sínum. Við höfum bara stórt svæði,
sem er þakið tómataplöntum.
Skömmu eftir að við fluttum í
hverfið, tilkynnti Randy, að nú
orðið kynnu menn alls ekki að
rækta góða tómata. Hann sagði, að
það ætti að rækta tómata eins og
það hefði alltaf verið gert í Indíana-
fylki. Hann tók sig til og rak niður
9 feta háa staura og festi skástoð-
ir við þá, þannig að þetta líktist
helzt röð af Indíánatjöldum. Svo
festi hann tómataplöntu við hvern
staur og neyddi hana til þess að
klifra upp eftir staurnum, hvort
sem hún kærði sig um eða ekki.
Hann fullvissaði mig um, að það'
væri alls ekki of mikið að hafa 3
tylftir af tómataplöntum í garðinum,
svo framarlega sem okkur þætti
tómatar góðir.
„Ég sé, að þið eruð farin að rækta
staurabaunir," sagði einn nágrann-
inn við mig dag einn, þegar ég
benti honum á, að við værum þess
í stað farin að rækta stauratómata,
get ég vel ímyndað mér spurningar
þær, sem þetta svar mitt hlaut að
vekja innra með manninum: Ætlaði
fólkið að selja tómata í söluskýli
fyrir framan húsið? Er nokkur bú-
inn að tilkynna skipulagsnefndinni
þetta?
Hið óhlutlæga viðhorf Randy
sigraði eins og fyrri daginn. Með-
an nágrannar okkar strituðu við
grasflatir sínar og blómabeð, borð-
aði hann steikta tómata, bakaða
tómata, stappaða tómata, fyllta
tómata og svo einn og einn heil-
an tómat, áður en hann fór í hátt-
inn.
Krakkarnir í nágrenninu elska
samt garðinn okltar, þótt nágrann-
arnir hafi miklar áhyggjur af hon-
um. Þegar hópur af þeim óð og velti
sér í laufdyngjunum undir trján-
um í fyrrahaust, hrópaði einn strák-
urinn himinlifandi upp yfir sig:
„Frú Chambers, þið eruð eina fólk-
ið, sem er með laufblöð!“ (Og á
veturna höfum við líka beztu snjó-
skaflana).
Krakkarnir eru líka alveg stór-
hrifnir af Fred, en það er ósvikin
beinagrind, sem dvelur stundum
hjá okkur að næturlagi, þegar hann
á að „mæta“ snemma morguns í
mi ðflóttaafIshringekj usalnum. Fred
hefur svo indæl, gljáandi bein. Og
nokkrir málmhringir sjá fyrir því,
að hann dreifist ekki út um allt.
Þegar búið er að klæða hann í geim-
farabúning og hann hefur fengið
sæti á legubekknum í dagstofunni,
þá er bara eins og maður hafi feng-
ið indælan kunningja í heimsókn.
Viðhorf Randy gagnvart krökk-
um, sem koma í heimsókn, er hið
sama og gagnvart þeim Mark og
Craig. Hann er vingjarnlegur og
haldinn mikilli bjartsýni. Hann er
ákveðinn áhangandi þeirrar kenn-
ingar, að maður læri bezt á því að
framkvæma hlutina í stað þess að
læra bara um þá. Því lánar hann
þeim stækkunargler, myndavélar,
reiknistokka og segulbandstæki.
Þegar strákarnir ákváðu að byggja
„félagsheimili“ handa sér, þá tók