Úrval - 01.11.1969, Blaðsíða 57

ÁSTAMÁL VIKTORÍU DROTTNINGAR
55
eins miklum tíma á þessum unaðs-
fagra stað og þeim var frekast unnt.
Síðar tóku þau á leigu Balmoral-
óðal í Hálöndum Skotlands, þar eð
þau voru bæði mjög hrifin af Skot-
landi. Og fjórum árum síðar keyptu
þau óðalið. Gamla húsið var rifið,
og þess í stað var reistur mikill
kastali, sem Albert hafði sjálfur
teiknað.
Litlu öngunum í fjölskyldunni fór
stöðugt fjölgandi, eftir því sem ár-
in liðu, þar til þau urðu að lokum
níu talsins. A eftir Konunglegu
prinsessi^nni og Bertie, P!rins af
Wales, kom Alice prinsessa, Alfred
prins, Helena prinsessa, Louise
prinsessa, Arthur prins, Leopold
prins og Beatrice prinsessa.
Viktoría var innilega hamingju-
söm. Hún var fyrirmyndareiginkona
og móðir. Og hún átti geysilegri vel-
gengni að fagna sem drottning, enda
gat varla hjá því farið, þar eð hún
hafði slíka hjálparhellu sér við hlið!
Þrátt fyrir fjölmargar hindranir og
óskaplega mótspyrnu og andstöðu
hafði Albert skipulagt og stjórnað
undirbuningi Bretlandssýningarinn-
ar, sem opnuð var í Lundúnum ár-
ið 1851, en sýning sú átti óskapleg-
um vinsældum að fagna. Hún sýndi
ekki aðeins dýrð, dásemdir og auð-
æfi konungsríkis drottningarinnar,
heldur hafði sýningin orðið til þess,
að menn neyddust til þess að viður-
kenna afdráttarlaust hina óvenju-
léga miklu hæfileika Alberts. Og
þetta var eins og það átti að vera.
Það áleit drottningin. Allir skyldu
fara að dæmi hennar og dá og til-
biðia hennar fullkomna eiginmann!
En Albert var aldrei fullkomlega
sæll. Kannske hefur hann aldrei
elskað í raun og veru. Vissulega
fannst honum hann ætíð vera á
einhvern hátt sem gestur í Englandi
þrátt fyrir að hæfileikar hans, gildi
og mikilvægi hlytu almenna viður-
kenningu og hann áynni sér virð-
ingu beztu þegna landsins. Hann
fann samt alltaf sárt til þess að hann
varð ekki aðnjótandi raunverulegr-
ar samúðar og skilnings manna á
meðal.
Viktoría reyndi að gera krafta-
verk með því að veita honum titil-
inn „Drottningarmaður". Hann tók
við honum, en töfrarnir verkuðu
ekki. Hann breyttist samt ekki í
Englending. Hann var enn Albert
af Coburg sem áður
Það hindraði hann samt ekki í því
að gera skyldu sína sem meðstjórn-
andi enska rikisins. Ekkert hefði
getað hindrað hann í slíku. Hann
var ætíð önnum kafinn. Hann hélt
stöðugt áfram að afla sér sem
fyllstra upplýsinga um vandamál
konungsríkisins og gerði sér stöð-
ugt far um að vera alltaf í lifandi
snertingu við þau. Hann lagði sér-
staka áherzlu á að kynna sér utan-
ríkismál og sinna þeim sem bezt.
Hann studdi listir á allan hugsan-
legan hátt. Þau lögðu sig bæði stöð-
ugt fram um að veita börnum sín-
um sem fullkomnast uppeldi og að
steypa Prinsinn af Wales í mót föð-
urins. (Þeim mistókst það við fangs-
efni. Einhvern veginn tókst snáðan-
um að lifa þá reynslu af og halda
sínum sérstöku persónueinkennum
óskertum. En hann óttaðist móður
sína allt fram til fimmtugs og skalf
af ótta, ef honum varð það á að