Úrval - 01.11.1969, Blaðsíða 69

BJÖRGUNIN SEM VIRTIST . . . ,
67
Campbell og hina tvo í „Stúkunni“,
urðu nú að hnýta síðustu tvo
kaðlana sína saman. Þeir urðu að
festa öðrum endanum við nibbur og
láta sig síga niður, „ganga“ niður
hamarinn án þess að geta dregið úr
hraða sigsins. Og kaðalinn gætu
þeir eigi losað aftur. Þeir lögðu af
stað í þessa hættuferð, vitandi það,
að þeir hlytu kannske slæm „bruna-
sár“ vegna núningsins og húðin
gæti fletzt af þeim.
Tingey þjóðgarðsvörður fór fyrst-
ur. Hann lét sig síga hægt og hafði
kaðalinn vafinn um sig. Og fljótt
fann hann hægan hitann af nún-
ingnum brenna sundur fötin. Hann
hafði þegar hlotið lífstíðarör, er
hann hafði sigið 300 fet. Klukkan
var orðin 10 að morgni, þegar þeir
höfðu loks allir náð til „Stúkunn-
ar“. Og nokkrir hinna höfðu brunn-
ið illa af núningnum og hlotið slæm
ör.
Þegar komið var fram að hádegi,
höfðu þeir sigið síðustu tvo áfang-
ana, sem voru 300 og 200 fet hvor,
og voru að draga sjúkrabörurnar
niður enn annan 300 feta háan
hamravegg, sem hafði 45 gráðu
halla. Þá komu þeir loks auga á
þyrluna fyrir neðan sig. Um mitt
síðdegið náðu þeir loks niður til
þyrlunnar, eftir að hafa klöngrazt
yfir kletta og vaðið snjó.
Enn beið þeirra ein hætta. Þyrl-
an hafði lent í þröngri gjá, sem var
lík U í laginu, þ. e. lokuð í annan
endann. Brattir hamraveggirnir
voru of háir til þess, að hægt væri
að fljúga þvert að þeim og yfir þá,
enda voru þeir ekki nema um 200
fet frá þyrlunni. Flugmaðurinn varð
að snúa þyrlunni við eftir flugtak-
ið á þessu litla athafnasvæði og
fljúga sömu leið út úr gjánni og
hann hafði flogið inn í hana.
Ef svo slysalega vildi til, að einn
af spöðunum rækist í hamravegg,
væri voðinn vís. Flugmaðurinn lét
hreyfilinn vinna af fullum krafti
til þess að ná sem mestum hraða.
Og þannig tókst honum að „rífa
þyrluna lausa“ úr gjánni. Hún
sveiflaðist til eins og klukkustreng-
ur og sveif upp úr gjánni.
Björgunarmennirnir fóru með
Campbell á sjúkrahúsið í Jackson.
Hann sýndi mikla hugprýði allan
þennan tíma og missti aldrei móð-
inn. Þar lá hann í nokkrar vikur,
meðan beinbrotið var að gróa. Lorri
heimsótti hann oft, og þau tóku
strax að ræða um nýjar fjallgöng-
ur. Campbell haltraði út úr sjúkra-
húsinu á hækjum, þegar komið var
fram í miðjan september. Og næsta
sumar var hann farinn að klífa
fjöll að nýju . . . og nú í Brezka
Columbíufylki norður í Kanada.
Þessi fyrirferðar-miklu einnar -hæðar einbýlishús eru orðin svo algeng
nú á dögum, að það eru nú fleiri 12 ára drengir hér í landi, sem Ihafa
flogið i flugvél, en þeir, sem hafa nokkurn tima rennt sér niður
stigahand'rið.
Bill Vaughan.