Úrval - 01.04.1976, Qupperneq 23

XYY MADURINN
21
uðum vandamálum slíkra rannsókna.
Stanley Walzer, sálfræðingurinn,
sem stjórnaði Bostonrannsókninni,
sagði að fyrst hefði ekki verið farið
svo stranglega eftir heimildum for-
eldra, en síðan hefði verið gengið
miklu betur frá þeim hlutum. (Þegar
rannsóknirnar hófust, seint á síðasta
áratug, voru reglur um samþykki
þeirra, sem átti að rannsaka, eða
aðstandenda þeirra, ekki eins strang-
ar og nú er orðið. Þetta hefur breyst í
kjölfar mikillar vakningaröldu um
fullkomið leyft til rannsókna á
mannlegum einstaklingum.) Hann
heldur því ennfremur fram, að það
hafi verið (og sé að vissu marki enn)
ógerlegt að upplýsa foreldra til fulls
um þá áhættu, sem geti verið samfara
rannsókn af þessu tagi, þar sem
enginn hefur hugmynd um, hver
áhættan er.
Verra er að eiga við hið síðara
atriði. Þar er því haldið fram, að
annað hvort verði vísindamennirnir
að leyna fyrir foreldrum að barnið,
sem verið sé að rannsaka, sé XYY
(sem er sennilega siðlaust og einnig
ólöglegt), eða þá að gera verði þeim
viðvart um það, sem geti breytt
tilfinningum þeirra í þess garð
(trúlega til hins verra). Það muni
einnig gera rannsóknina vísindalega
einskis virði, því til þess að rannsókn-
in gæti sagt um, hvort XYY eigi við
hegðunarvandamál að stríða, var
nauðsynlegt að uppeldi hans væri
eins „normalt” og hægt var, svo
sanngjarnt væri að bera hann saman
við venjulegan XY dreng.
Margar Harvard nefndir hafa end-
urmetið Bostonrannsóknina og í
rauninni verið því meðmæltar, að
henni yrði haldi áfram. En mótbár-
urnar eru þungar á metunum, og
þeirra gætir langt út fyrir hinn
tiltölulega fámenna hóp XYY
manna.
í fyrsta lagi þarf að draga hina
einstaklega vandfundnu línu milli
rannsóknar og lækningar, sérstaklega
erflða vegna þess, að skilin milli
hinna ýmsu hegðunarhópa eru oft
óljós. Við kunnum raunar ekki
vemlega vel að meta hegðun — alls
ekki neitt í líkingu við það, sem við
mælum efni í blóði. Og þegar við
höfum á einhvern óskiljanlegan hátt
gert okkur grein fyrir hvað sé
„eðlileg” hcgðun, emm við alls ekki
á eitt sátt um, hvað sé besta
lækningin. Við getum stungið nokkr-
um, sem haga sér annarlega, í
fangelsi, og öðmm í geðsjúkrahús.
Gefum sumum róandi lyf.... en
sumum fögnum við og dýrkum sem
dýrlinga eða poppstjörnur!
Svo „meðferð” til handa fljóthuga
XYY pilti getur orðið til einskis eða,
eins og andmælendurnir segja, eyði-
lagt rannsóknina. Á hinn bóginn,
segir Walzer, er það ekki siðlaust að
standa álengdar og horfa á krakka-
nóru gera sjálfum sér og fjölskyldu
sinni lífið leitt, þegar maður gæti
hjálpað að einhverju marki?