Úrval - 01.04.1976, Qupperneq 40

38
ÚRVAL
ina. Þegar við áttum skammt eftir
ófarið heim, slakaði ég óttaslegin á
ferðinni. Svo langt, sem augað eygði,
var vegurinn á kafi í vatni. Skammt
fyrir framan okkur var brú, sem lá
yfír smá vatnsfall, sem hafði verið
þurrt, þegar við fórum að heiman.
Nú var rétt svo, að brúin slyppi við
kolmórauðan vatnsflauminn.
Gætilega keyrði ég yfír brúna og
kom að annarri. Hún lá yfir annað
vatnsfall, Kockatea Creek, sem var
tuttugu mínútna keyrslu heiman frá
okkur. Mestan hluta ársins var
Kockatea bara grýtt, þurrt svöðusár í
rauðri jarðskorpunni. Nú streymdi
ólgandi vatnið yfir mjóa brúna. Við
vorum innilokuð milli tveggja ólg-
andi fljótal
Hægt og hikandi ók ég áfram, Var
vatnið á brúnni of djúpt til að ég
kæmist yfir? Ég hafði heyrt sögur af
þvi, hvernig smá lækir gætu bólgnað
upp og rifið allt lauslegt með sér. En
hérna virtist vatnið ná aðeins fáa
sentimetra upp á hælana, sem voru
meðfram veginum. Ef ég héldi mig á
miðri brúnni, hlytum við örugglega
að komast yfir.
Varlega beindi ég stóra Fordinum
niður á brúna, sem stóð neðan við
dálitla brekku — en of seint rann það
upp fyrir mér, að ég hafði misreiknað
vatnshæðina og straumþungann.
Með lemjandi hjartslátt og hendurn-
ar krepptar um stýrið hvíslaði ég:
„Áfram! Áfram!” Vélin hikstaði og
stöðvaðist síðan alveg. Örvæntingar-
full þreifaði ég eftir kveikjulyklinum.
En vélin fór ekki í gang. Og nú tók ég
eftir því, að bíllinn hafði færst þó
nokkuð til hliðar á meðan á þessu
stóð. Vatnið steig óðfluga.
Ég snéri mér við og leit sem
snöggvast á drengina. Þeir sátu' í
aftursætinu og horfðu ráðleysislegir á
vatnsflauminn. Við urðum að yfir-
gefa bílinn undir eins. Ég vissi, að
það var brattur halli frá vegarkantin-
um mín megin, og ég sá vatnið
mynda iðu er það steyptist ofan.
Þessvegna klifraði ég yfir í aftursætið
og reyndi við afturdyrnar. En straum-
urinn var svo þungur, að það var ekki
hægt að opna þær. Með öndina í
hálsinum gerði ég mér grein fyrir að
eini útvegurinn var að komast út um
afturgluggann.
Ég klifraði út og með vatnið
freyðandi um hnén lyfti ég Davíð
gegnum gluggann. Með hann í
fanginu óð ég af stað til að koma
honum á þurran stað, þar sem ég
gæti sett hann frá mér, meðan ég færi
og sækti Terry. En í sömu andrá kom
stór alda og hreif okkur með sér niður
hallann, á kaf í ólgandi, mórauðan
flauminn.
Til allarar hamingju hafði Davíð
vafið handleggjunum um háls minn
og krækt fótunum um mjaðmirnar,
eins og óttasleginn bjarndýrsungi.
Við þrýstumst niður í vatnið og það
var sem lungu mín ætluðu að bresta.
En fyrir kraftaverk skaut okkur upp
aftur. Við köstuðumst upp að ár-
bakkanum og ég krafsaði okkur leið
gegnum brotna runna og alls kyns