Úrval - 01.04.1976, Qupperneq 42

40
ÚRVAL
brugðið, en hann hélt undir eins af
stað til að leita að Terry.
Allir í nágrenninu tóku þátt í
leitinni. Fólk, sem hafði það nota-
legt í laugardagsheimsóknum, brá
fljótt við, þegar það heyrði beiðni
lögreglunnar um hjálp. Bílljós og
vasaljós lýstu upp flóðið við aðalveg-
inn. En lengraí burtu var ógerlegt að
komast yfir flæddu svæðin. Ken
hafði farið langa leið niður eftir
fljótinu, þegar hann sá glampa á
eitthvað í tunglskininu. Hann klifr-
aði upp á fallinn trjábol og kom þá
auga á bílinn okkar, þar sem hann
stóð ögn upp úr vatninu.
Með illum grun smeygði hann sér
niður í vatnið og heppnaðist að klifra
inn í bílinn. Vatnið náði næstum
upp í þak bílsins. Hann gat rétt
aðeins haldið höfðinu upp úr á
meðan hann fálmaði með höndun-
um innundir mælaborðið og sætin.
Hann fann ekkert.
Eftir því sem leið á nóttina, hvarf
vonin. Um það bil 400 metrum fyrir
neðan sokkna bflinn breikkað flóðið
og varð að stóru stöðuvatni og
bílarnir komust ekki nógu langt til að
lýsa upp vatnið með runnatætlum á
víð og dreif. Menn, sem áður höfðu
séð skemmdarverk af völdum flóða,
hristu höfuðin í uppgjöf. Slðari hluta
nætur var ákveðið að hætta leit þar til
bjart yrði. En margir neituðu að
gefast upp, þar á meðal Ken, sem
hélt áfram alla nóttina.
Þegar ég vaknaði á sunnudags-
morguninn, voru áhrif svefnlyfsins
horfin og ég varð að horfast í augu
við kaldan raunveruleikann. Það var
annríki í húsinu; konurnar voru á
þönum við að útbúa nesti fyrir
leitina, sem þegar var í fullum gangi.
Nú voru liðnar 14 klukkustundir
síðan Terry hvarf. Vatnið hafði
sjatnað mikið, og enn sást hvorki
tangur né tetur af drengnum. Hver
mfnúta virtist undirstrika ósigurinn,
sem við að lokum yrðum að horfast í
augu við.
Þennan sunnudagsmorgun, sem
ég lá í húsi foreldra minna, hugsaði
ég mest um liðna tíð. Ég gat ekki
hugsað mér lífið án Terrys. Hafði ég
veitt þessum hæga, blíða dreng alla
þá ást og eftirtekt, sem hann þarfn-
aðist? Af því að hann var elstur
barnanna þó hann væri bara fimm
ára, hafði hann oft orðið að standa í
skugganum, þegar systkini hans
kröfðust eftirtektar okkar.
Skyndilega hljómaði margraddað
bílflaut frá veginum niðri við flóðið.
Þetta var merkið, sem gefa skyldi, ef
einhver fyndi eitthvað. Ég beið stíf af
angist eftir skelfilegum fréttum.
En svo heyrðist hrópað úti: ,,Þeir
hafa fundið hann! Þeir hafa fundið
Terry! Lifandi og vel á sig kominn!”
Á lífi! Við vorum sem lömuð og
þorðum í fyrstu ekki að trúa okkar
eigin eyrum, en brátt réðum við
okkur ekki fyrir fögnuði.
Terry var fluttur heim til Helenu
Bardens í Mullewa. Þegar við Ken
komum þangað, sat hann í eldhúsi
hjúkrunarkonunnar, klæddur í nátt-