Úrval - 01.04.1976, Blaðsíða 47

HINN LANGI SVEFN GENE TIPPS
45
merki um skarpar gáfur hans né ríka
kímnigáfu. Hann sýndi engin við-
brögð. Hannandaði, en hann „starf-
aði” ekki í rauninni sem mannleg
vera.
Starfsfólk sjúkrahússins dró því þá
ályktun að loknum tæpum þrem
vikum til viðbótar, að það gæti
ekkert meira gert fyrir hann. Þeim
Jack og Gladys Tipps var því sagt að
fara heim með son sinn.
Sex mánuðum eftir slysið gat Gene
orðið haltrað um með hjálp göngu-
grindar. Taugaskurðlæknirinn skoð-
aði hann en fann samt engin
batamerki, hvað heilastarfsemina
snerti. ,,Hann siturí stól, starir fram
fyrir sig og segir ekkert að fyrra
bragði”, skrifaði hann í sjúkraskrá
sína. Hann sagði foreldrum Gene, að
þau kynnu að verða að líta svo á, að
heilaskemmdir hans væru varanlegar,
ef ekki yrði vart neinna merkja um
endurvakta greind í fari hans innan
árs.
Gene gerði ekkert að eigin frum-
kvæði. Ef enginn skipti sér af
honum, svaf hann 20 tíma á
sólarhring. Foreldrar hans urðu að
lokka hann til þess að fara úr rúminu
eða beinlínis að skipa honum að gera
það. Það varð að neyða hann til
þess að þvo sér, raka sig, greiða sér og
bursta tennurnar. (En samt urðu
tennur hans smám saman brún-
leitar). Hann brosti aldrei né hló, og
svaraði beinum spurningum einungis
játandi eða neitandi. Hann þekkti
hvorki vini né ættingja.
Að ári liðnu tóku foreldrar Gene
hækjurnar af honum og neyddu
hann til þess að ganga án hjálpar
þeirra. Þau reyndu að hvetja hann á
ýmsan annan hátt. Þegar Jack kom
heim úr vinnunni á kvöldin, en hann
var trésmiður, fór hann með Gene í
öku- og gönguferðir. En Gene vildi
ekki ganga, og hann sofnaði í
ökuferðum. Gladys hafði sjónvarps-
tækið alltaf í gangi í þeirri von, að
kannski mundi einhver atburður eða
svipmynd á skjánum rjúfa þá múra,
sem aðskildu Gene frá umheimin-
um.Hann sat í þúsundir klukkutíma
fyrir framan sjónvarpstækið og sleit
jafnvel alveg áklæðinu í baki hæg-
indastólsins, sem hann satí. En samt
virtist hann hvorki sjá né heyra neitt
af því, sem fram fór.
Foreldrar Gene keyptu róðrarvél
handa honum og neyddu hann til
þess að róa. Svo keyptu þau æfínga-
hjól til að þjálfa hann á. Gene hafði
megnustu óbeit á báðum þessum
tækjum. Óbeit hans á hvers kyns
æfingum og þjálfun var eina tilfínn-
ingalega viðbragðið,sem greint varð í
fari hans.
Stundum sagði læknirinn eða
ættingi við þau, að kannski væri
betra að koma Gene fyrir á hjúkrun-
arheimili. En þau neituðu að^taka
slíka hugmynd til greina. Hið eina,
sem komst að í huga þeirra, var þessi
spurning: ,,Hvað fleira getum við
reynt?”
Þau fóru með Gene til taugaskurð-
lækna, taugalækna, sállækna og