Úrval - 01.04.1976, Qupperneq 97

DA UÐINN Á ISNUM
95
„Pabbi sér um ykkur, þegar þið
komið þangað,” hélt Wes áfram.
,,Ef þar er mikið af sel, hafið þið
nóg að gera allan daginn, og það
verður orðið of áliðið til að þið
komist aftur hingað. Tvær vaktir geta
þá sofið um borð í „Stephano”
og aðrar tvær I,, Florizel. ’ ’
Dawson kinkaði aftur kolli. Hvorki
Abe eða Joe Kean myndu amast við
þvi að mennirnir frá Wes fengju að
liggja eina nótt.
í dögun var himinninn logarauð-
ur. Það var síðasti dagur mars, og það
var vor í lofti. „Florizel”, ,,Steph-
ano” og „Bellaventure” voru í um
10 ktlómetra fjarlægð til norðvest-
urs. Þeir á „Nýfundnalandi” heyrðu
gjammið í kópunum í morgunkyrrð-
inni, og klukkan 5 voru mennirnir
frá hinum skipunum teknir til
óspilltra málanna.
Wes hugsaði um áætlunina, sem
hann hafði gert kvöldið áður. Hann
hafði svolitlar áhyggjur af ungu
mönnunum, sem stýrðu vöktunum
fjórum. Hann var ekki viss um, hvort
þeir kynnu að vinna saman, þegar
enginn einn yfirmaður væri yfir þeim
öllum. Bara að hann hefði getað sent
Tuff með þeim sem aðalstjórnanda.
Tuff hafði 17 ára reynslu í selveið-
um, þótt hann væri bara þrjátíu og
tveggja ára. En nú var hann stýri-
maður, og bar því ekki skylda til að
fara út á ísinn með mönnunum.
Wes fann Tuff uppi í brú. Hann
stóð með sjónaukann fyrir auganu og
horfði í norðvestur. Nú var fullt af
fólki á ísnum, og það lék ekki vafl
á því, að Abe Kean hafði komist í
feitt.
,,Við getum vel gengið þarna yfir-
um,” sagði Tuff. ,,Ég hef oft gengið
lengra enþetta.”
,,Ertu að meina, að þú hafír ekkert
við það að athuga að taka að þér
stjórnina?” spurði Wes.
,,Ég held nú síður, skipstjóri.”
Wes varp öndinni léttar. ,,Þið
skuluð bara taka stefnuna á „Steph-
ano”, sagði hann. „Pabbi vísar
ykkur á selina. Ég get ekki gefið
ykkur fyrirmæli um, hvað þið eigið
að gera, þegar þið eruð komnir svona
langt. Þú verður að þjarga því. En
verði orðið framorðið,” bætti hann
við og lagði á það áherslu, „verðið
þið að vera í „Stephano” í nótt.
Það var móða í lofti, og gíll
rann fyrir sólu. Nokkrar gamalreynd-
ar kempur á skipinu gutu augum á
sólina og hristu höfuðin. „Þetta lofar
ekki góðu,” sagði Stephen Jordan.
„Það er illveðurí nánd.”
En flestir létu þetta sem vind um
eyru þjóta. Sólin var svo heit á
þilfarinu að vatnsgufan rauk upp af
því; það yrði hlýtt að ganga yfir tsinn.
Nokkrir fóru úr þyngstu hlífðarföt-
unum og stukku með þau niður til
að ganga frá þeim í kojunum sínum.
Svo hélt Tuff niður á ísinn, og
hinir héldu á eftir. Mennirnir gengu
í röð, og til að sjá var eins og löng,
svört slanga hlykkjaðist yfír breðann.
Það varð kyrrt í kringum skipið, sem
var blýfast í ísnum og ekki leið á