Úrval - 01.04.1976, Qupperneq 98

96
ÚRVAL
löngu þar til raddir mannanna dóu
út í fjarska.
Tuff var varfærinn. Hann fór eftir
áttavita og gaf kyndurunum fyrir-
mæli um að merkja leiðina með því
að nugga sótugum vettlingum sínum
við ísklappirnar á leiðinni, til að vísa
þeim leiðina heim aftur. ísinn var
ekki eins sléttur og lagnaðarís á
stöðuvatni, heldur mishæðóttur og
ójafn eins og klettalandslag. Straum-
ar og vindar hreyfðu ísinn sitt á hvað,
og sums staðar hafði hann hrannast
upp, annars staðar hafði hann skar-
ast. Á síðarnefndu stöðunum var
skárra að fara um hann, en þó var það
seinfarin hindrun. Og á þessum árs-
ríma voru viða opnar vakir, sem
mennirnir urðu að hlaupa yfir á
jökum.
En ungu mennirnir tóku það sem
sport og ögrun. Þeir klöngruðust yfir
bröttustu hrannirnar og notuðu sela-
goggana eins og fjallgöngumenn
haka sína. Það var svo hlýtt, að
margir gengu naktir að mitt í sólinni.
En vindurinn færðist meira og meira
í austur, og það var blika á lofti,
sem olli hinum reyndari kvíða.
,,Austanvindur að oss fer” mælti
einn mannanna fyrir munni sér,
,,ugglaust betra að forða sér. ”
„RÆFLAR!”
Fyrir hinn tvítuga Cecil Mouland,
Ralph frænda hans og jafnaldra
þeirra var þetta spennandi ævintýra-
ferð. Þeir voru upp með sér af til-
hugsuninni um að dvelja næturlangt
á „Stephano” fínasta ísbrjóti heims-
ins. Það eitt út af fyrir sig var aldeilis
ævintýri fyrir hóp ungra manna, sem
aldrei höfðu séð annað af heiminum
en litlu víkina í Notre Dame flóan-
um, þar sem þeir voru fæddir og
uppaldir.
Cecil Mouland var frískur strákur
og sjálfkjörinn foringi í jafningja-
hópi. Hann var líka bálskotinn í
Jessie, hinni barnungu kennslukonu
þorpsins heima. Það var eina ástæðan
til þess, að hann mundi ráð, sem afi
hans hafði gefið honum. ,,Cecil,
drengurinn minn,” hafði afi garnli
eitt sinn sagt við hann. ,,Ef þú viliist
á ísnum, skaltu alltaf hafa andlitið
á hreyfingu, svo þú fáir ekki kal í
kinnarnar. Gættu þess alltaf að hafa
eitthvað að gumla á.” Cecil gerði
ekki ráð fyrir því að villast, en til
öryggis hafði hann tekið fullan vasa
af rjóli — hann vildi hafa andlitið
heilt, þegar hann kæmi heim til að
biðjajessiear.
Cecil og félagar hans voru nokkurn
veginn um miðja slönguna. Alls voru'
í henni rúmlega 160 menn. Enginn
þeirra hafði nokkurn tíma séð jafn
úfinn ís. Löngu stangirnar, sem þeir
áttu að nota til að merkja hrúgurnar
af selskrokkunum, urðu fljótlega
mjög þungar, og þeir sem fengu
tækifæri til að losa sig við stöngina
sína svo þægilegt væri, gerðu það.
Stangirnar voru þeim aðeins til ama,
en selagogganna gættu þeir vel, því
enginn gat ferðast á ís án þess að
hafa selagogginn sinn.