Úrval - 01.04.1976, Síða 106

104
lengd. Samt var Mouland ekki
ánægður.
,,Svo gerum við skjólgarða fyrir
báða enda!” skipaði hann. Mennirn-
ir mölduðu í móinn, bölvuðu og
formæltu, en það var enginn bilbug-
ur á Arthur Mouland og mennirn-
ir hlýddu.
Á hinum jökunum urðu múrarnir
aldrei nema í axlarhæð. Þá létu
mennirnir við svo búið sitja. Þeir
kveiktu eld og fóru að tína í sig
fábrotið nestið. Flestir urðu að láta
sér nægja að maula kex, en nokkrir
höfðu haframjöl, síróp og rúsínur í
malpokum sínum.
FYRSTA NÖTTIN.
Kuldinn jókst, og skjólveggirnir
gátu ekki bægt honum frá. Nú kom
hann æðandi úr norðri og helltist
yfir mennina. Þeir hópuðust saman
umhverfis eldana, en þeir höfðu ekki
annað brenni en merkjastengurnar,
og ekki leið á löngu þar til síðustu
neistarnir kulnuðu.
Stuttu fyrir miðnætti þéttist loks
loftrakinn í heita loftinu, sem hafði
gefið storminum styrk, og í staðinn
fyrir snjóinn kom ísköld rigningar-
demba, svo mennirnir á ísnum urðu
gegndrepa.
Þeir þjöppuðu sér saman til að
hafa yl og skjól hver af öðrum, en
aðeins á jaka Moulands var hægt að
tala um nokkra líðan hjá mönnun-
um. Þar var múrinn nógu hár og
þéttur ti! að veita skjól, en þar
varð snjórinn líka að krapi, sem
ÚRVAL
laumaðist í gegnum skinnklæðn-
aðinn.
, ,Haldið ykkur á hreyfingu! ’ ’ skip-
uðu foringjarnir. ,,Þið frjósið í hel,
ef þið hreyfið ykkui ekki!”
Þeir hoppuðu í sömu sporum og
eigruðu um, svo sljóir, að þeir vissu
varla hvað þeir voru að gera, og
fæturnir voru þungir sem blý.
í rúman klukkutíma hellirigndi,
en svo breyttist vindáttin allt í einu
aftur, nú til norðnorðvesturs, og nú
kom kuldinn. Regnið varð að hagli.
Frostið varð raunar ekki nema rúm-
lega 10 stig, en með þessum stormi
var kuldinn bitrari en 30 gráðu frost
í logni. Fötin stokkfrusu utan á
mönnunum, grýlukertin héngu af
augabrúnum þeirra og skeggbrodd-
um, hendur og fætur voru aðeins
tilfinningalausir klumpar, og flestir
áttu fullt í fangi með það eitt að
halda sér á fótunum. Það hefði verið
miklu léttbærara að leggjast í snjóinn
og láta kuldann þrengja sér inn í
hjarta og heila.
En inn á milli voru nokkrir, sem
enginn bilbugur var á, eins og Jesse
Collins. Það var hann, sem tók
stjornina á jaka Tuffs. ,,Ekki gefast
upp, félagar,” sagði hann hvað eftir
annað. ,,Haldið ykkur á hreyfingu!
Nú skulum við fiska! Gerið færin
klár!”
Og dugnaður hans smitaði frá sér.
Þeir beittu ósýnilega öngla með
ósýnilegri beitu, köstuðu ímynduð-
um færum fráímynduðum bátum og
drógu inn færin, allt saman eins