Úrval - 01.04.1976, Síða 108

106
ÚRVAL
vasann lengur — vasinn var lokaður
með ís — en hann hafði í tæka tíð
komið skroinu upp í vettlinginn.
Þegar hann ætlaði að fá sér nýja
tuggu, ýtti hann rjólinu upp eftir
úlnliðnum, beit af endanum og lét
afganginn renna aftur ofan eftir
höndinni ofan í vettlinginn. Ég skal
heim með andiitið, sagði hann hvað
eftir annað við sjálfan sig. Það var
verra með frændann.
,,Cecil, ég verð að setjast andar-
tak,” tautaði Ralph. „Bara í fimm
mínútur.”
,,Nei,” hvíslaði Cecil, sem hafði
enga rödd lengur. ,,Þú ferð ekki af
fótunum.” Foreldrar Ralph myndu
aldrei fyrirgefa Cecil, ef hann kæmi
heim án Raiphs.
Flestir tórðu af nóttina á jökum
Moulands og Collins, vegna þess
hve leiðtogarnir voru einbeittir. En
jaki Dawsons var eins og kirkju-
garður. Alls staðar voru hvítar þústir,
þar sem fótur, handleggur eða öxl
stóð upp úr snjónum. Og svo sljóir
sem mennirnir voru, litu þeir undan
með hryllingi, þegar þeim varð litið á
þvílíka þúst.
Loks hætti að snjóa, en stormur-
inn hélst og harðafrost. Enn skóf
töluvert. Þeir, sem enn voru á lífi,
voru með blöðrur og bláa bletti
framan í sér.
Ralph Mouland lét fallast á ísinn.
, ,Ég gefst upp, ’ ’ stundi hann.
Cecil dró skonrok upp úr malpok-
anum sínum. ,,Þú verður að fá eitt-
hvað í þig,” sagði hann. En Ralph
gat ekki bitið af skonrokinu. ,,Þá
tygg ég það fyrir þig,” sagði Cecil.
Flann beit í, tuggði og mataði frænda
sinn á tuggunni. Eftir nokkra stund
hafði Ralph náð sér svo, að hann
komst á fætur og gat eigrað áfram.
Á rápi sínu um jakann stóðu þeir
einu sinni augiiti til auglits við Tuff.
,Jæja, George foringi,” hvíslaði
Cecil, ,,hvað segirðu um þetta?”
Beiskja var fjarstæð eðli Cecils, og
þetta var það næsta sem hann komst
að bera fram ásökun.
, ,Enginn okkar verður til frásagnar
um það, sem hér er að gerast,
svaraði Tuff.
,JÚ, ég,” svaraði Cecil. Hann sá
andlit Jessie fyrir hugskotssjónum
sínum. ,,Ég ætla ekki að krókna.”
Svo skjögraði hann áfram með Ralph
í eftirdragi.
Skömmu eftir hádegi lægði storm-
inn smástund, og Tuff áleit sig sjá
„Nýfundnaland” við sjónarrönd til
hlés. Hann tók með sér tvo menn til
að kanna þetta nánar, en þeir voru
ekki komnir nema svo sem hundrað
metra, þegar stormurinn kom aftur,
greip þá og kastaði þeim niður á
ísinn. Þeim tókst að dragast í skjól
við mikinn ísdrang, en þar
urðu þeir að láta fyrir berast. Þeir
höfðu ekki orku til að berjast á móti
storminum og komast til hinna. En
seint og síðar meir lægði storminn
aftur, og Tuff klöngraðist upp á ís-
drangann til að litast um. Það var
ekkert skip að sjá. Svo langt sem
augað eygði — og það var líklega