Úrval - 01.04.1976, Qupperneq 110

108
URVAL
greinilega ennþá fast í ísnum. Það var
aðeins um tveggja tlma skíma eftir,
en Tuff lagði strax af stað með
fámennan hóp með sér. Vindurinn
nísti þá í bakið og ísinn var verri
yfirferðar en nokkm sinni fyrr, en
Tuff var örvæntingarfullur og knúði
menn sína fast. Hvað eftir annað
sökk hann í og varð votur í fót, en tók
varla eftir því. Það skipti ekki máli
núna, aðeins ef hann næði til
skipsins.
Þeir vom aðeins komnir um þrjá
kílómetra, þegar sólin stóð á hafs-
brún. Það var varla von um það nú,
að þeir sæjust frá skipinu, en, eins og
Tuff sagði: ,,Ef þeir bara láta loga á
luktunum, hljótum við að finna þá. ’ ’
En í þeirri andrá stigu svartir
reykjarbólstrar upp úr reykháfi ,,Ný-
fundnalands.” Skipið tók að bifast.
Það skelfilegasta og óskiljanlegasta
hafði gerst. Fram að þessu hafði ísinn
haldið skipinu í spennitreyju, en nú,
þegar lífið reið á að það sæti um
kyrrt, lét ísinn það laust. Enginn um
borð hafði minnsta möguleika á að
eygja þennan fámenna hóp, sem stóð
í rökkrinu úti á ísnum á bakborða.
Það vom heldur engar líkur til, að
skipið kæmist í sjónmál við dauða og
deyjandi á ísjökunum. Nú varð
ekkert framar að gert. George Tuff
hneig niður á ísinn, grúfði andiitið
niður að hnjám og brast í grát.
ÖNNUR NÓTT.
Fyrri nóttin á ísnum hafði verið
martröð, en sú seinni var ólýsanleg.
Flestir voru gersamlega örmagna, sáu
sýnir og heyrðu raddir. Suma greip
bræðiköst, áður en þeir féllu í dvala
og lífið fjaraði út, aðrir urðu
hreinlega vitstola, köstuðu sér í
sjóinn og hurfu. En í öðrum brann
lífsviljinn enn. Þeir héldu sig á ferli
og gættu þess að hætta aldrei að
hreyfa sig. Þeir skjögmðu, hrösuðu
og drógust hver um annan undir
ísbláu tungli, eins og skmmskældar
afturgöngur í dauðadansi.
Það var ekki aðeins kuldinn,
heldur líka hungur og þorsti, sem
lagðist á þá. Einn rak hníf í hönd sér
og drakk sitt eigið bióð, áður en hann
lagðist niður og dó.
Meira að seg;a Jesse Collins virtist
nú vera bugaður. Hann hafði neytt
allra ráða, beitt fortölum og ofbeldi,
til þess að halda hinum veikbyggðari
við, en nú átti hann ekki lengur þrek
til að hjálpa sjálfum sér. ,,Við lifum
ekki þessa nótt af,” sagði hann við
einn félaga sinn og seig niður á hnén
til að fela sig guði á vald. Það höfðu
aðrir gert á undan honum og lágu nú
stíffrosnir í bænarstellingum. En
Jesse slóst ekki í hóp með þeim.
Hann reis aftur á fætur, hugarhægra
af bæninni, og reiðubúinn að halda
baráttunni áfram.
Cecil Mouland hafði líka haldið sig
á stöðugri hreyfingu í tvo sólar-
hringa. Fram að þessu hafði hann
haft andlit Jessiear sér fyrir hugskot-
sjónum, og hún hafði veitt honum
styrk. En nú fór hann að sjá aðrar
sýnir. Einu sinni sá hann ,,Ný-