Úrval - 01.04.1976, Blaðsíða 113

DAUDINNA ISNUM
„Dauðir, allir þrír,” svaraði Mou-
land stuttaralega.
Wes Kean hjálpaði hröktu mönn-
unum um borð í skipið. ,John,”
sagði hann með grátstafínn í kverk-
unum við einn þeirra, John Hiscock.
„Þetta er skelfílegt... skelfilegt!”
,Já, það er satt, skipstjóri,”
svaraði Hiscock hörkulega. ,,Ef þér
hefðuð þeytt flautuna, eða ef faðir
yðar hefði ekki vísað okkur burt,
hefði þetta aldrei gerst!”
Wes sá hörð, ásakandi tillit hvíla á
sér og hrópaði upp yfir sig: „Hvað
eruð þið að segja? Þetta hefði pabbi
aldrei getað gert!”
Björgunarhópur frá „Bellaven-
ture” var næst mönnunum á jökun-
um og kom fyrstur til þeirra. Það var
ekki fyrr en þeir sáu félaga sína, að
það rann upp fyrir þeim, hvað þeir
höfðu mátt þola. Þeir, sem enn voru
á lífi, störðu á björgunarmennina
með sljóum augum í bólgnum og
kölnum andlitum. Margir voru ger-
samlega snjóblindir. Björgunar-
mönnunum var ekki gjarnt að vikna,
en þeir gátu ekki haldið aftur af sér,
þegar einn hrakningamannanna dó í
höndunum á þeim, þegar þeir vom
að reyna að koma ofan í hann mat.
Þeir, sem ekki þurftu að sinna
þeim, sem voru lifandi, söfnuðu
líkunum saman og röðuðu þeim upp
á jakabrúnunum, eins og þeir voru
vanir að fara með selskrokkana. Svo
voru dyngjurnar merktar með fán-
um, svo skipin gætu fundið þær.
Mörg líkanna voru frosin föst og þeir
111
urðu að nota selagoggana til að losa
þau.
Cecil og Ralpn vjru 1 hópi lifenda,
en Ralph varð að bera um borð eins
og flesta aðra. C :cil dugði stuðningur
tveggja björgunarmanna, og það var
ekki fyrr en hann var kominn um
borð, sem hann missti sjónina af
snjóblindu. Hann sá marglita hringi
snúast fyrir augum sér, en þegar
hann var kominn undir þiljur, var
lögð hálf appelsína á hvort auga.
Hann sveið undan þessu, og tárin
mnnu niður kinnar hans, en gamla
húsráðið hreif, og hann gat bráðlega
séð aftur.
„Bellaventure” braust gegnum
ísinn og rann hægt milli jakanna, þar
sem skjólgarðarnir vitnuðu um skelf-
ingu hinna löngu nótta. Svo vom
stíffrosin líkin dregin um borð rneð
skipsvindunum og látin í fremstu
lest. Þau reyndust þrjú lög yfir
lestina.
Þegar ekkert hafði verið skilið eftir
áísnum, garði Robert Randall, skip-
stjóri á „Bellaventure”, manntal.
Hann taldi 58 lík, 34 lifandi. Þeir,
sem komust lífs af, veinuðu stöðugt
af sársaukanum, sem gagntók þá er
kalið á líkömum þeirra þiðnaði.
Randall gekk á milli þeirra, hljóður
af samúð.
Á meðan höfðu hin skipin,
„Stephano” og „Florizel” tekið 21
mann um borð og 11 lík.
Næsta morgun kom „Stephano”
að „Nýfundnalandi”. Abram Kean
gekk frá borði og yfír til yngri sonar