Úrval - 01.04.1976, Síða 124

122
URVAL
áfram. Þá kveðst hann hafa litið upp
og séð reyk skammt burtu í vestur-
átt að baki þeim. Það leit helst út
fyrir að þeir væru að verða innikró-
aðir og hann bauðst til að fara og
athuga hvort alvara væri á ferðum,
en ef svo reyndist myndi hann hraða
sér tilbaka og aðvara félaga sína.
Hann flýtti sér sem mest hann
mátti enda þótt erfitt væri yfirferðar
og hann yrði að klöngrast yfir kletta
og fallin tré. Loks kom hann að rjóðri
sem var spölkorn fyrir ofan bruna-
svæðið. Honum létti mikið við að sjá
að það var enginn æsingur í eldinum
og að hann breiddist hægt út. Hann
settist til að hvíla sig, áður en hann
héldi aftur af stað til félaganna.
Allt í einu breyttist vindáttin og
það fór að hvessa. Þrjátíu metra hár
eldveggur kom nú æðandi og stefndi
beint á hann. Grár reykurinn steig
til himins og hvinurinn og snarkið
frá eldinum ætlaði allt að æra. Það
var nú orðið með öllu vonlaust að
Rod kæmist aftur til félaga sinna.
Hann hafði gengið í gildru.
Hann vissi mætavel hver yrðu örlög
hans, ef hann léti hræðsluna ná
tökum á sér og reyndi að flýja
eldinn með því að hlaupa í kapp við
hann. Hann var ákveðinn í að halda
stillingu sinni á hverju sem gengi.
Eldurinn var nú kominn að grasi
vöxnu rjóðrinu, svo að stuttur tími
var til stefnu, því að grasið var bráð-
eldfimt og fuðraði upp. Hann sá
aðeins eitt ráð til bjargar. Ef það
brygðist, myndi Ijósmynd af honum
verða hengd upp við hliðina á mynd-
um af öðrum föllnum félögum
heima í skálanum í bækistöðinni.
Það fyrsta, sem Rod gerði, var að
binda hálsklútinn fyrir andlitið, svo
sneri hann baki í eldinn og kveikti
í grasinu við fætur sér með eldspítu.
Síðan færði hann sig nokkur skref til
hliðar og kveikti aftur í grasinu.
Eftir nokkrar mínútur hafði hann
tendrað röð af smábálum upp eftir
hlíðinni. Miðað við æðandi skógar-
eldinn neðar í fjallinu virtist eldur-
inn, sem Rod hafði kveikt, fara sér
hægt. En hann var samt hans eina
von.
Þegar hitinn óx og Rod gat ekki
lengur staðið uppréttur, lagðist hann
niður bak við varnariínu sína. Skóg-
areldurinn mundi brátt verða kom-
inn til hans, en ef hann þyldi hit-
ann, meðan logarnir geystust yfir
sviðnaða blettinn þar sem hann lá,
væri hann sloppinn.
Nú reið á að vera viðbúinn. Hann
andaði djúpt og fyllti lungun af
súrefni líkt og kafari gerir áður en
hann stingur sér. Hann hélt niðri í
sér andanum og lokaði augunum.
Logarnir hvirfluðust kringum hann
og hitinn var miklu meiri en hann
hafði gert ráð fyrir. Hann skreið nær
litla bálinu sínu og fann að hann
var farinn að sviðna í andlitinu.
Hann mjakaði sér áfram þar til
sársaukinn var orðinn óþolandi og
hann varð að gefast upp. Honum
fannst eldurinn sleikja fætur sína og
hann var kominn að því að kafna.