Goðasteinn - 01.09.1966, Qupperneq 38

heim til að nota brautina. Þessa slóð fórum við alla daga, meðan
snjórinn lá, en þeir voru alls átta. Er það óvenjulegt hér, að lausa-
mjöll liggi svo lengi, án þess að hreyfi vind, og alltaf var heiðríkt
með töluverðu frosti.
Svo var það þremur dögum síðar, að þær Guðfinna og Sigríður
fóru að venju fyrstar á fætur og komu inn í baðstofu um sjöleitið.
Við, sem inni vorum, spurðum um veðrið. Svöruðu þær, að lognið
væri svo mikið, að ljós væri borið um úti í Heysholti. Ljós frá
glugga í Heysholti gat alls ckki sézt frá Látalæti. Þegar við komum
út um hálf átta, sáum við strax ljósið og komumst að þeirri niður-
stöðu, að það væri ekki í Hcysholti, heldur austar og sunnar. Við
sáum einnig, að það var á hreyfingu, því það hvarf í bili en kom
í ljós von bráðar aftur, líkt og það færi bak við hól eða hæð, sem
mikið er af á þessum slóðum. Það færðist óðum nær og stefndi frá
suðvestri til norðausturs. Þess skal getið til skýringar, að örskammt
ncðan við túnið er stór hóll, sem Fénaðarhóll heitir, og rétt hjá
honum er hraunhryggur með allháum klcttum. Kallast þar Kerling-
argrjót. Nyrst í hryggnum er stór rétt frá Hellum og Látalæti,
hlaðin úr hraungrýti, og sást glögglega móta fyrir henni, því snjór-
inn hafði hrunið af efstu steinaröðunum. Túnin á Hellum og Láta-
læti liggja saman, en Hellur standa hærra, á hjalla neðst í Skarðs-
fjalli. Suðvestur frá bænum á Hellum er rani eða hryggur, sem er
sléttur að ofan, og nefnist Hellnahóll. í honum sést móta fyrir
tveimur hellum, sem kallast Kirkjur og munu vera minjar eftir Papa.
Við, sem horfðum á Ijósið, allt áðurgreint uppkomið heimilisfólk,
sáum, að það færðist óðum nær. Þegar kom að fyrrnefndum Fén-
aðarhól, þá hvarf það sunnan við hann og kom svo í ljós norðan
við hann. Þaðan stefndi það til norðurs eða norðausturs og fór á
milli túngarðs og Kcrlingargrjóta. Sáum við glögglega skyggja í
bæði Grjótin og réttina, sem áður getur, bak við ljósið. Það hélt
áfram ferð sinni, þar til það hvarf bak við Hellnahól. Hraðinn á
ljósinu var svipaður og hjá manni, sem gengur hratt í góðu gangfæri.
Tveir menn á Hcllum, þeir Gísli Árnason, sem var þar lausa-
maður, og Halldór Pétursson vinnumaður, sáu ekki ljósið eða veittu
því ckki eftirtekt, fyrr cn það var komið heim undir túngarð.
Horfðu þeir á það um stund, og þegar þeir sáu það síðast, var það
36
Goðasteinn