Goðasteinn - 01.09.1966, Síða 58

ar eftir steinþrepum í senn. Glamrið var geysimikið. Á efsta stiga-
þrepinu, á að gizka, hljóðnaði harkið um sinn. Hófst þá meiri-
háttar þrusk og umferð í spónunum uppi yfir þiljaða ganginum og
íbúð okkar. Gekk á því æðistund. Kom svo aftur andartakskyrrð,
en síðan heyrðist farið niður stigann. Hljóðið var af sama toga og
það, sem upp fór, aðeins mjög miklu lægra.
Farið var að birta af degi, þegar þessari heimsókn lauk. Ekki
hafði hún hrætt okkur að marki, en kyrrðinni urðum við fegin.
Við fórum á fætur á venjulegum fótaferðatíma. Gaf þá á að líta:
Á ganginum og í eldhúsinu var sporrækt af dusti, sem þar hafði
fallið niður og það, sem meira var: í gólfrykinu voru mjög greini-
leg spor eftir stórar, ókunnar loppur. Sáust þau í eldhúsinu og á
vestri hluta gangsins. Ekki sýndum við neinum þessi gestaspor,
fyrsta verk dagsins var að hreinsa rykið af lcirtaui, hillum og gólfi.
Enginn hafði sláturhúslykilinn að láni þessa nótt, og skýringu á
heimsókninni eigum við enga, hún er enn huiin gáta.
Skráð eftir frásögn Einars Erlendssonar bókara í Vík og konu
hans, frú Þorgerður Jónsdóttur.
II
Líkfylgdin
Ég ólst upp á Lyngum í Meðallandi hjá foreldrum mínum,
Ásmundi Jónssyni og Viiborgu Jónsdóttur. Afi minn, Jón Ásmunds-
son, bjó áður á Lyngum. Hann var tvígiftur. Fyrri kona hans var
Steinunn Jónsdóttir frá Heiðarseli en sú seinni var Guðlaug Guð-
mundsdóttir skáldkona. Hún var amma mín. Álit manna var, að
huldufólk byggi á Lyngum, eins og víðar á þeim árum. Kothóll
nefnist nokkuð stór hóll fyrir austan Lynga, fyrir framan Beruflóð.
Guðlaug amma vildi ekki láta slá Kothól og ekki breiða hey á
hann. Taldi hún, að hvessa myndi á heyið. Afi hafði minni trú
á þessu; að sönnu sló hann ekki Kothól, en það kom fyrir, að hann
breiddi á hann. Vildi þá fara að getu ömmu um veðrið.
Atburðurinn, sem ég ætla að segja frá, gerðist, þegar ég var níu
eða tíu ára. Þá var fært frá ánum, og við systkinin vorum vakin
til skiptis á morgnana til að smala. Morgun nokkurn kom það í
56
Goðasteinn