Goðasteinn - 01.09.1966, Síða 81

hafi hagað sér friðsamlega „inn til þetta uppá féll.“ Fer vart milli
mála, að þeir vilja bjarga honum undan böðulsöxinni, ef þess væri
nokkur kostur, en lögin voru ströng og öldin miskunnarlaus. Þeir
hlutu sem ábyrgir dómsmenn að dæma eftir gildandi lögum, en skír-
skota til þess, að ef til vill verði Sigvalda „einhver vægðar von að
hans aflögðum eiði“ að hann hafi ei ætlað af ásettu ráði að vinna
Ólafi líftjón; það hafi hann hvorki hugað né viljað.
Héraðsdómarnir í Sigvaldamáli eru ekki til, en í alþingisdómi
segir m. a., að á Lambeyjarþingi hefi hinir 12 dómendur ályktað,
að Sigvaldi skyldi þann tylftareið vinna, er hann sér bauð á Kross-
þingi, en sem hann svo færðist undan að vinna á Lambeyjarþingi.
Verður helst af þessu ráðið, að Sigvaldi hafi á hinu fyrsta þingi í
málinu að Krossi boðið að sverja þess eið, að Ólafur hefði ekki
beðið bana af hans völdum. En svo vill hann ekki vinna þann eið
fortakslaust, þótt hann eigi þess kost, heldur hitt, að hann hafi
hvorki hugað né viljað, að Ólafur heitinn Narfason skyldi af þeirra
viðskiptum dauðann bíða. Hann er ekki viss um dauðaorsökina og
vill því ekki sverja hinn nefnda fortakslausa eið, þótt þá væri meiri
líkur fyrir því, að hann bjargaði eigin lífi. Má af þessu ráða, að
Sigvaldi hafi alls ekki verið forhertur maður. En fyrir dómi lög-
réttumanna dugðu Sigvalda engar málsbætur, og því síður vægð-
ar að vænta hjá kóngsins umbjóðanda. Hinn ungi óhappamaður úr
Landeyjum hlaut að gjalda líf sitt fyrir bráðræðisverkið. - Svo
ömurlega lauk þeirri för, sem upphaflega var áformuð að Drottins
náðarborði í Krosskirkju um heyannir 1683.
Goðasteinn
79