Goðasteinn - 01.03.1967, Síða 26

mér, þar til kom að því að spila út. Ég spilaði sorgargöngulag eftir
Beethoven. Undarleg breyting varð um leið og það byrjaði að
hljóma, í senn á sjálfum mér og orgelinu. Með öruggri vissu fann ég
að ég spilaði miklu betur en nokkurn tíma áður, og tónar orgelsins
voru að sama skapi fegurri að mýkt og hljómi en ég átti að venj-
ast. Það var eins og sorgin og dimman dvínuðu en birta og friður
kæmu í staðinn. Þessi leiðsla, eða hvað ég á að kalla það, varaði,
þar til síðasti tónninn dó út. Mér var seinna sagt, að fólkið hefði
byrjað að ganga út úr kirkjunni, er ég hóf lagið en snúið við og
beðið, meðan það var leikið.
Næstu daga dvaldi ég á Hæli í félagsskap systkinanna ungu,
sem svo miklu voru svipt.
Snemma í febrúar, þennan sama vetur, kom Margrét á Hæli
út að Hlíð, þar sem ég var þá staddur. Hún spurði mig, hvaða lag
ég hefði spilað, þegar fólkið gekk út úr kirkjunni. Ég svaraði því.
Margréti varð þá að orði: „Það er kannske ekki að marka mína
dómgreind undir þeim ástæðum, en ég hef aldrei heyrt þig spila
svona vel eða heyrt þessi hljóð í orgelinu.“
Ekkert sameinar eins hugi manna og tónlist. Veturinn 1924 spil-
aði ég einu sinni á samkomu í Reykjavík. Dálítill hópur dulrænna
manna safnaðist saman öðru hvcrju í því skyni að kanna, hvað
fyrir þá bæri. Það var á kvöldsamkomu þeirra, sem ég spilaði. -
Hljóðfærið var píanó. Samkomugestir settust hér og hvar út frá
því. Á píanóinu logaði rautt ljós. Ég hóf leik minn og lék lög
cg ýmis stærri verk. Brátt þótti mér kveða við nýr tónn. Ég fann,
að ég spilaði miklu betur en eðlilegt mátti telja. Það var eins og
einhver óþekktur snillingur hefði tekið við allri fingrastjórn. -
Þarna spilaði cg sleitulaust í tvær klukkustundir, hugfanginn, og
samkcmugestir hiustuðu í djúpri þögn. Svo var líkt og töfrar eða
fjötrar féllu af okkur öllum og Vilhelm Knudsen, sem var einn
áheyrenda, spurði: „Hvernig líður ykkur“? Allir svöruðu í kór:
„En vel“! og aftur í kór: „En músíkin"! og tvítóku það. Eyjólfur
Eylells var einn samkomugesta. Hann hafði aðeins fært sig til,
meðan ég spilaði og hugað að mér. Nú var spurt: „Hvað varstu að
skcða hann Kjartan"? „Það var nú skrýtið", svaraði Eyjólfur,

Goðasteinn