Goðasteinn - 01.03.1967, Qupperneq 45

Matthíasar Jochumssonar á háum stalli, svo vel gert, að manni
dettur í hug, að þarna sé maður að halda ræðu eða þylja kvæði.
Útsýnið er einkar viðfelldið af brekkunni. 1 vestur og í norður
eru engjar Kræklhlíðinga og bæirnir, snotrir og mjög þéttir í hlíð-
inni fyrir ofan. Fjörðurinn skínandi fallegur og svo langur, að
maður greinir illa mynni hans, og hlíðin, austan megin, speglast í
honum í logninu og er þar falleg, þó mér þætti ekki fallegt að horfa
á hana sjálfa.
Það er komið að hádegi, áður en maður veit, og því mál að
koma í búðirnar og fá sér að eta. Við förum svo af stað klukkan
tvö. Þá er komin sterk útræna, svo við fáum blásandi byr yfir
fjörðinn. Að vörmu spori koma bræðurnir með hesta mína, svo við
gctum lagt af stað frá firðinum ld. 4. Slógust þá til samfylgdar
Indriði skáld og bóndi á Fjalli og kona hans, sem voru að koma úr
Reykjavík, frá sýningunum og konungsmóttökunum o. fl., eins og
fleiri Norðlendingar um þær mundir. Lítið flýtti sú samfylgd fyrir,
því bæði voru þau á þreyttum hestum, höfðu aðeins þrjá hesta,
bæði, og svo virtist Indriði lítið meiri reiðmaður cn ég. En óþarfi
var að láta sér leiðast með Indriða. Við fórum nú fyrst upp hlíðina,
sem er austan megin fjarðarins, upp á Vaðlaheiðina. Hún er stutt,
og bráðum hallar austur af.
Þá komum við ofan í Fnjóskadalinn, nálægt miðju. Sá dalur
liggur frá suðri til norðurs og svo langur, að tæplega sést fyrir enda
hans, enda beygjast þcir báðir lítið eitt til vesturs, svo dalurinn er
íboginn. Þar er mestur skógur Norðurlands og ég gæti trúað, Islands.
Mest öll austurhlíð hans er skógi vaxin, það sem óblásið er, en það
er raunalegt að sjá blásturinn þar. Víða er blásið ofan í bert grjót-
ið og brekkurnar alltaf að eyðast, en foksandur er enginn. Vestur-
hlíðin hafði fyrir þremur mannsöldrum verið engu síður skógi vaxin,
en er nú að mestu eydd skógi, þó óblásin sé. Er það kennt búend-
unum.
Á Fnjóská er lengsta, eða önnur lengsta, steinsteypubrú landsins.
Það er bogabrú. Og svo erfiðlega gekk að koma henni á, að þegar
hún var rétt komin saman, brotnaði hún niður, og liggja brotin af
þeirri brú enn í ánni. Þegar komið er yfir brúna, er komið í Vagla-
Goðasteinn
43