Goðasteinn - 01.03.1967, Síða 66

■sveit, og fór geyst. Hann hét N og var vel ríðandi. Tóku þeir
Þórður tal saman góða stund, unz N sagði: „Það gengur ekkert
ferðalagið að ríða svona hægt, við skulum bara ríða hart“. Þórður
svaraði: „Mér er sama, þó við ríðum dálítið hart“. Áréttaði N þá
orð sín og sagði: „Nú skulum við lofa hestunum að hlaupa, ég sé,
að þeir eru til í það“. Þórður sagði: „Það þýðir ekkert, minn hestur
kann ekki að hlaupa“. N var ekki af baki dottinn og svaraði: „Það
er óhætt að sjá, hvað þeir geta“, lét um leið klárinn þrífa sprettinn,
og þá stóð ekki á Þórði.
Þetta varð langur sprettur hjá þeim, en svo fóru leikar, að hestur
Þórðar varð töluvert á undan. N varð að orði, er þeir hittust eftir
sprettinn: „Þetta kom mér á óvart, því hesturinn minn er bezti
hesturinn í minni sveit“. Þórður svaraði: „Þetta kom mér líka á
óvart, vegna þess, að hesturinn, sem ég reið, er lakasti hesturinn í
Landeyjunum, það fara allir hestar fram úr honum“.
„Hann bauð mér ekki í kappreið aftur“, sagði Þórður, er um
þetta var rætt.
Einu sinni var það á Bakka í góðum þurrki um sláttinn, að
mikið var af þurri töðu á túninu. Þá dró yfir dimman skúraflóka,
og allir, sem vettlingi gátu valdið fóru út til að ná saman heyinu
og koma því í sæti. Gömul kona var þarna með í verki. Allt í einu
varð henni að orði: „Þar kom nú bara einn rigningardropi á nefið
á mér“. Þá var Þórður fljótur til svars: „Það var gott, að hann
fór ekki í heyið“.
☆ ☆ ☆
ÚR HANDRAÐA GUÐLAUGS E. EINARSSONAR
„Að berjast eins og gaddhestar um illt fóður“. Mig minnir, að þessi
setning sé höfð eftir Meistara Jóni, sé í prédikunum hans. Ekki þekki
ég samband hennar við efnið, en hér er mikið sagt í fáum orðum.
Hér er lýst þætti úr aldarfari liðinna kynslóða öld eftir öld, alk
fram á vora daga. Ekkert hús fyrir útigangshrossin. Illu fóðri, moði
og rudda fleygt fyrir þau út á gaddinn, og þau, sem duglegust eru
að bjarga sér, reyna að ná í sem mest þau geta. Þá er bitizt og barizt
um hinn knappa og skítlega skammt.
•64
Goðasteinn