Goðasteinn - 01.03.1972, Síða 52

Þetta smáatvik sýnir, að Jón gerði sig ekki ánægðan með
annað en það, sem hann hélt vera satt og rétt. Jón var ófeiminn,
þótt hann væri fáskiptinn á heimili, og gat rætt við hvern sem
var, því hann var bráðskýr og kom vel fyrir sig orði í samræðum.
Árið 1897 leystist heimilið í Látalæti upp, húsbændur bæði dáin
og fólkið fór hingað og þangað. Gunnar bóndi í Hvammi var þá
og nýdáinn. Fór Jón þá að Hellum til Filippusar og Ingibjargar,
en það heimili var alveg sérstakt, því þar var alltaf athvarf fyrir
þá, sem fáa eða enga áttu að, bæði börn og gamalmenni, og þar
andaðist Jón skömmu eftir aldamótin 1900.
Jón kastaði fram vísum við ýms tækifæri, en fékkst aldrei til
að fara með þær nema einu sinni. Hygg ég, að þar hafi komið til
greina vandvirkni hans, en vísurnar lærðum við sumar jafnóðum
og þær voru mæltar fram. Fyrsta vísan, sem hann gerði, svo við
vissum til, eftir að hann kom til foreldra minna, var um Guð-
mund bróður minn. Hún er svona:
Guðmund á ég minnast má,
mig í sáir kæti,
brögnum dável ber af sá
í bænum Látalæti.
Guðbrandur, sem var uppeldisbróðir minn, kom til foreldra
minna á níunda ári. Honum lýsir Jón á þessa leið:
Dagfarsprúður, dyggðugur,
dável öllum þokkaður,
sómagæddur, siðugur,
seggurinn heitir Guðbrandur.
Einu sinni, þegar ég kom inn um morgun, var Jón ekki klædd-
ur. Ég spurði, hvort hann væri lasinn. Hann svaraði mér engu.
Ég átti í rúmi mínu svæfil, sem ég tók nú og setti undir vang-
ann á Jóni, en koddi hans var með hörðu veri. Um kvöldið kallaði
Jón til mín, féklc mér koddann og sagði: ,,Ég þakka þér lánið ein-
hvern tíma seinna“. Svo liðu víst ein tvö ár eða meira og þetta
atvik var fallið í gleymsku hjá mér. Þá fer Jón með tvær vísur,
sem ég fékk að læra. Fara þær hér á eftir:
50
Goðasteinv