Goðasteinn - 01.03.1972, Blaðsíða 43

með fallhamri, tvær til þrjár stauraraðir, þar sem síðast var í
tcppt, og veitti ekki af. Þverslár voru á trjánum og plankar þar
yfir eftir endilöngu.
Það var sóttur skógviður alla leið upp í Hraunteig og hann
hafður utan um dröngla, sem að innan voru gerðir af sandpok-
um og sniddu. Þetta var spennt saman og vírbundið, og vann ég
oft að því. Þetta var útbúið í nokkurskonar mótum og síðan velt
úr þeim. Drönglarnir voru bornir af 6-8 mönnum út í bát og
látnir liggja ofan á þóftunum, síðan velt fyrir borð straummegin,
og fær maður merkti staðinn. Þessir drönglar hafa vigtað 6-8
hundruð pund. Það var ekki hættulaust verk að eiga við þá og
snarræði þurfti til að koma þeim fyrir. Við þetta verk voru aðal-
mcnn Gestur frá Mel, Halldór frá Sauðholti, Ólafur frá Lind-
arbæ og Pálmar frá Unhól. Ekki tók langan tíma að koma drögl-
unum fyrir í hvert sinn.
Fallhamrinum var komið fyrir á stórum fleka með tunnum
fyrir flotholt og öflugu tré, sem stóð þar upp eins og mastur. Á
því voru sliskjur, sem járnstykkið lék á. Það var híft upp í
spili, sem var á flekanum, og látið falla á stauraendana, sem
stóðu upp með flekanum eða trénu. Fallhamarinn vigtaði 400
pund eða meira. Fallhamarsstjóri var að mig minnir Ólafur frá
Hávarðarkoti eða Björn frá Parti. Svo voru við þetta þeir Friðrik
frá Miðkoti, Ólafur frá Hábæ, Hafliði frá Búð, Sigurður frá
Bala (síðar kaupmaður), og Ólafur frá Húnakoti. Ekki gat það
talizt hættulaust að vinna við þetta í beljandi straumi og hyldýpi.
Mikill var nú fyrirgangurinn síðast, það brakaði, hvein og söng
í öllu og stillansinn að kengbogna undan straumþunganum. Mátti
eins búast við því, að allt rúllaði niður í straumkastið. Ég man
það, að ég og Guðjón frá Tobbakoti vorum beðnir að fara út á
þetta og bæta við plönkum og saum, og við negldum svikalaust.
Ekki vorum við hræddir, maður varð forhertur, það var annað-
hvort að duga eða drepast, og hafa víst allir haft það sama í
huga. Þar voru hraustir menn að verki, bæði Þykkbæingar og
aðrir, sem unnu þar að, allir úrvals menn, sem sýndu frábæran
dugnað. Verkfræðingurinn gaf frá sér alla von, en Sigurður Ólafs-
son í Hábæ, verkstjórinn, tók að sér öll ráð, og því hafðist það
Goðasteinn
41