Goðasteinn - 01.06.1974, Page 47

tók hann að vild sel og fisk, sem rak á land frá Stokksnesi austur
í Hornshöfn. Um vetur gætti hann sauða Hornbónda og tók að
launum vænsta sauð úr rétt að hausti. Til kirkju sótti hann að
Horni og sat á kirkjuþröskuldi meðan messan var flutt og hafði
atgeírinn hjá sér.
Þar kom að Kolbein brast gát. Skildi hann atgeirinn eftir uppi
í nausti og fékk sér skiprúm að venju. Sjómenn gættu þess, að
hann kæmist ekki í land eftir vopninu og unnu með því á honum
i vörinni, er í land kom. Á banastund mælti Kolbeinn: ,,Ég sé,
að dagar mínir eru taldir, en ég bið ykkur að koma mér í vígða
mold.“ Þeir hétu því, en sviku þegar. Tóku þeir líkið, fluttu vestur
í Landmiðsker á Hornfjörum og grófu þar. Nóttina eftir sótti
Kolbeinn svo freklega að vermönnum, að enginn festi væran
blund. Að morgni fóru þeir til, grófu líkið upp og fluttu það upp
á Dys fyrir neðan Almannaskarð og grófu þar. Ekki dugði það,
aðsókn varð jafn frekleg eða verri næstu nótt. Grófu vermenn
þá lík Kolbeins upp annað sinn og fluttu til Bjarnaneskirkju.
Þar grófu þeir Kolbein hálfan út úr garði og hálfan inn í garð.
Við það undi Kolbeinn. Ummerki grafar hans sáust lengi í gamla
kirkjugarðinum í Bjarnanesi.
Sögn Sigurjóns Sigurðssonar, Horni, 1974. Sbr. Þjóðsögur Jóns
Árnasonar, II, bls. 109-111, 2. útg., Rvík 1961.
Goðasteinn
45