Goðasteinn - 01.06.1976, Blaðsíða 86

„Hvað ég vil? Ég á nú bágt með að stynja því upp, en ég er
búinn að segja þér eins og er og vil gjarnan vita, hvort þeir eiga
bankana. Þú ættir að skilja mig.“
Hann er tregur til að skilja.
,,Ef ég mætti kjósa, þá gefur þú mér bara ávísun á þá.“
Hann þegir smástund, en segir svo: „Ég get það náttúrlega."
Og það gerði hann. Einn rétti hann mér ávísun upp á tvö þús-
und og þrjúhundruð krónur, og þá fékk ég peningana og gat borgað
timbrið í fyrsta húsið á Hellu. Þetta er gott dæmi þess, hve vel
Einar reyndist mér í öllu. Ég hefi aldrei kynnst slíkum öðlings-
manni, sem Einar var.
Nú, ég reisti húsið. Þá sæki ég um leyfi á nafn staðarins, -
þarna var helluvað á ánni. Hella þótti mér gott nafn, stutt og
fallegt. Það var samþykkt. Síðan flutti ég með allt mitt hafurtask
austur yfir ána. Þetta var haustið 1927.“
Þannig var þá aðdragandi þess, að fyrsta húsið reis á Hellu.
Nýtt landnám var hafið í Rangárvallahreppi. Landnám verslunar
og viðskipta á staðnum. Hin kröppu kjör landnámsmannsins stóðu
til 1935, er hann seldi Kaupfélaginu Þór eignir sínar, en þá hafði
hann barist í gegnum erfið kreppuár og „stóð á núllinu“ eins og
hann kallaði það. Eftir það hófust svo uppgangstímar fyrir staðn-
um.
En hvað skildi hann eftir sig á staðnum?
Hann hefir þegar sagt frá verslunarhúsinu, sem var tvílyft
timburhús með steinkjallara.
Norðan við það reisti hann svo annað timburhús, til íbúðar
fyrir starfsfólk á staðnum. Var það einlyft, þar sem nú stendur
frystihús staðarins. Norðvestan við það var svo fjárhús og ,,skúr“,
sem notaður var til slátrunar. Mundi það víst varla kallað slátur-
hús nú til dags.
1 veðsetningarskjali Þorsteins, 1930, segir svo: ,,. . . . veðset ég
hér með Sparisjóði Holta- og Ásahrepps með fyrsta veðrétti, hús-
eignir mínar á Hellu í Rangárvallahreppi ásamt landi því sem ég
á þar, er ég hefi keypt úr Helluvaðslandi. Húseignirnar eru virtar
til brunabóta samkvæmt brunabótamatinu nr. 007569 dagsettu
84
Goðasteinn