Goðasteinn - 01.06.1976, Blaðsíða 20

á Uppsölum hcfði verið, tckið bændadætur og höfðingjadætur til
að kenna þeim hannyrðir, og verið ljósmóðir á tímabili yfir Suður-
sveit og Mýrar. Þegar hún fluttist frá Fclli að Uppsölum, þá
breytti hún öllum eyktamörkum, sagði þau skökk vera. Þegar svo
dönsku landmælingamennirnir komu að Uppsölum, voru þcir
spurðir um, hvar þar væri hádegi, og stóð allt heima við það, sem
Guðrún hafði sagt. Guðrún Bjarnadóttir var margfróð í bókmennt-
um eins og Guðrún Sigurðardóttir, sonardóttir hennar, sem ég hef
verið að lýsa og oft vitnaði til ömmu sinnar. Þarna höfðu Merkur-
menn því tvær merkar konur sér til upplýsingar.
Oddný í Gerði þurfti ekki að fara í felur mcð sín hugðarmál,
hún var húsmóðir á sínu heimili og sjálfs sín ráðandi, en Guðrún
Sigurðardóttir var einstæðingur og varð að beygja sig undir vald
annarra, hélt þó alltaf jafnvægi og sálarkröftum.
Hér læt ég þá staðar numið, þó margt fleira mætti telja fram
af minningum langrar ævi. Þetta eru líkt og leiftur frá liðinni öld,
frá ,,þjóðfélagi“ mínu, og þar þróaðist gott mannlíf. Vini mína
bið ég að forláta skriffinnsku mína og þakka um leið allt, sem ég
hef frá þeim þegið á vegferðinni.
—o—
Ekki hefur mér birt betur fyrir augum í langan tima en við
bréfið, sem ég fékk frá Ingunni á Skálafelli í cndaðan mars 1976.
Svo rík er þá þjóð mín, þrátt fyrir allt, að eiga þessa 94 ára gömlu
heiðurskonu, með hugsun og minni, sem margir yngri mættu
öfunda hana af, og menningu andans, sem horfir yfir sviðið af
háum sjónarhóli lífsreynslunnar. Mér datt í hug vísan hans séra
Matthíasar:
Meðan þú átt, þjóðin fróða,
þvílík mannblóm,
áttu silfur, gull og gróða,
guð og kristindóm.
1 ritgerðinni, sem fylgdi bréfi Ingunnar og hér er birt, blandast
skemmtilega saman fróðleikur um mannlíf tveggja aida og þjóð-
hætti, enn eitt vitni þess, að þjóð okkar bjargaðist því aðeins í
18
Goðasteinn