Goðasteinn - 01.06.1976, Blaðsíða 98

og í sögu og fólkið var í sjöunda himni yfir vcl heppnaðri íslands-
ferð. Meira að segja Þjóðverjinn sérlundaði sýndist nú sæmilega
hrcss, þrátt fyrir ýmsan mótgang að hans dómi. Að lokinni máltíð
síðasta kvöldið í ferðinni gengu allmargir úr hópnum inn á vínbar
gistihússins og fengu sér glas. Það gerði þessi vinur minn líka.
Ég sat þar hjá honum um stund og röbbuðum við saman um
heima og geima. Að lokum sagði hann mér hvað hann borgaði
fyrir drykkinn þarna. Ég er enginn auðmaður, sagði hann, og
heldur enginn óhófsmaður, því að ég drakk nákvæmlega fyrir þá
upphæð, sem ég fékk endurgreidda fyrir gistingu á einkaherbergi í
fyrsta flokks hóteli. Hvorki meira né minna og þóttist vel að því
kominn. Var hann þá hinn hressasti. Síðan skildust leiðir og flestir
í þessum hópi fóru árla næsta morgun með flugvél til síns heima.
En af einhverjum ástæðum, fór Þjóðverjinn með örið ekki utan
mcð sömu vél og hinir, því að nokkrum dögum síðar, er ég kom
til Reykjavíkur aftur, mætti ég honum, mér til mikillar undrunar,
á gangi niðri við Tjörn. Við heilsuðumst sem gamlir vinir, enda
hafði alltaf vcrið gott með okkur þrátt fyrir allt. Og hvernig
gengur það núna, spurði ég. Nákvæmlega eins og áður, svaraði
hann mæðulega: Ég skal segja þér, að á hótelinu, þar sem ég bý,
er það þannig við morgunverðinn, að stúlkurnar bcra hann fyrst
fram til Ameríkumanna, Englendinga, Frakka, Dana, Svía og
allra hinna, en síðast koma þær til mín. Veistu af hverju það er?
spurði hann næstum hvíslandi. Ég skal segja þér það. - Það er af
því að ég er Þjóðverji, sagði hann lágt og með þunga. Og þetta
er ekki aðeins hér, heldur hvar sem ég kem í útlöndum, bætti
hann við með vonleysisrödd. Ég leit snöggvast á hann. Það var
sársauki í svipnum og örið á kinninni sýndist næstum svart. Hér
var auðsjáanlcga ckkert hægt að gera, því að seint verður stríðinu
lokið í sál þessa manns, hugsaði ég um leið og við kvöddumst
mcð virktum.
96
Goðasteinn