Goðasteinn - 01.06.1976, Blaðsíða 14

svo gott lestrarlag að það £æri ekkert fram hjá manni af því, sem
hann læsi. Hann las á kvöldum íslendingasögur og fleira. Einu
sinni var hann að lesa Laxdælu. Sigurður Sigurðsson oddviti á
Kálfafelli var næturgestur. Móðir mín segir við afa minn: „Blcss-
aður Jón, hættu nú að lesa, ég held mann dreymi ekki vel, þegar
maður hlustar á þessi voðalegu vígaferli.“ Þá sagði Sigurður odd-
viti: „Lestu meira, Jón, þetta er enginn bardagi, enginn bardagi.“
Margt meira mætti segja frá gamla tímanum, sem yngri kyn-
slóðin hefur ekki hugmynd um, sumir halda jafnvel að gamla
fólkið hafi haft það miklu rólegra en nú gerist, auðvitað af þeklc
ingarleysi en ekki vondri hugsun. Gamla fólkið afkastaði miklu
með mikilli fórnfýsi og þrautseigju og viljaþreki við allsleysi og
erfið skilyrði. Maður er ekki búinn að gleyma því, þegar við
vorum 7 ára vakin kl. 7 á morgnana til að smala kvífé og kúm,
berfætt cf áfall var, til að eiga sokkana þurra til dagsins, áttum
kannski ekki nema tvennt til skiptis, mesta lagi þrennt og ekki
alltaf gott að þurrka það á hlóðarsteinum við eldinn.
Á vetrum var grjót rifið upp hingað og þangað og dregið heim
á sleðum á sjálfum sér cða hestum beitt fyrir. Grjótið var notað
til húsbygginga. Torfkekkir til hleðslu voru stungnir á vorin, þar
sem seigur var ferðavegur í mýri. Þeir voru fluttir heim á torf-
krókum.
Sjóldæði og skinnstakkar voru saumuð úr góðum sauðaskinnum,
eirlituðum cða blásteinslituðum og saumað með togþræði, sem
vel var vandað til. Skinnsokka notuðu menn í ferðalögum. Fram
á fermingaraldur minn sá ég ekki menn í stígvélum nema prestinn
og hreppstjórann og aðra, sem voru í stórri stöðu. Allt skótau var
karbætt og hafði þjónustan það mest á hendi. Ekki sváfu allir við
dúnsængur, gæruskinn undir, og ofan á ullarrekkjuvoð og brekán.
Við það sváfum við systkinin. Seglsæng var undirsæng í hjóna-
rúmum. Seglið fékkst í ströndum, síðar í verslunum. Spariföt voru
úr fínu þelbandi. Giftingarföt héldu menn oft uppá til spari alla
sína ævi. Fallapeysur voru prjónaðar úr fínu þelbandi. Þóra
tengdamóðir mín átti eina slíka, þegar ég kom til hennar 1904,
og var ekkert farin að litast upp. Þóra var dóttir Jóns ríka í
Hólmi, sem átti tvær harmonikur, sem hann spilaði á, ég held
12
Goðasteinn