Goðasteinn - 01.06.1978, Blaðsíða 105

Guðrún Jakobsdóttir á Víkingavatni:
Horft um öxl
Ég lít út um gluggann og sé að við heimskautsbaug er hinn
hvíti góudagur. Þeir eru oft snjóþungir hér í Þingeyjarþingi, gagn-
stætt því, sem æska mín þekkti á göngu sinni um Eyjafjöll. Þar
hvarf snjórinn fyrir sólargeislunum samdægurs.
Ég hverf tii baka og rifja upp liðnar stundir eitt augnablik. Vinir
mínir leita inn í hugann og ég brosi við þeim. Já, hversvegna brosi
ég? Vegna þess að minningarnar eru svo gleðiveitandi. Vinir mínir
voru svo einstaklega hlýir og nærgætnir.
Hve það var gaman að vera unglingur undir Eyjafjöllum, þó
pyngjan væri létt og fábrotinn klæðnaður okkar, svo sem þá tíðk-
aðist, enda kröfulausir tímar. Já, hve það var gaman að lifa hina
kröfulausu tíma í kyrrð og ró við undirhyggjulausa elskusemi sam-
ferðafólksins, sem ég fæ aidrei þakkað svo sem hugur minn vildi.
Mun ég nú um stund hugsa til systkinanna frá Dalsseli. Þau sáu
fyrir því að dansinn mætti duna, en hann hefur venjulega verið gleði-
vaki æsku landsins. Hin dugmikla, þá fátæka æska Eyjafjalla reisti
samkomuhús mjög myndarlegt, nefndi það Heimaland, en hvers
virði var það eitt? Lífið og sálin þar kom frá æskunni, sem beið
endurfunda í ofvæni hvert sinn. Þangað leituðum við og eigum
sameiginlegar minningar, sem aldrei verða skráðar.
Á Heimalandi mættu meðal annars Eyjastelpurnar. Ég held að
það sé nokkuð rétt að gagnvart þeim höfðum við minnimáttarkennd.
Vegna hvers? Jú, þær voru fallega klæddar, óþvingaðar í framgöngu,
kunnu vel hina nýju dansa, vonstepp og fleiri, en ég er nú samt
þakklát félögum mínum, er buðu mér í dans, því kvöldið leið í gleði
við polka, ræl og valsa.
Tíminn heldur áfram að líða, þó með öðrum hætti, enda eru liðin
meira en 40 ár síðan þessi mynd, er ég brá upp, varð til. Við hlust-
Goðasteinn
103