Úrval - 01.03.1981, Blaðsíða 82

80
skammt undan. Á klukkutíma fresti
hringdum við í veðurstofuna. Eg gat
vel skilið hvernig Eisenhower hafði
liðið á D-daginn*. Dótinu okkar var
nú raðað upp á breiða planka, stórar
hrúgur af gömlum fötum við
innganginn, eftirlíking af lista-
verkum á sólveröndinni. Eldhúsáhöld
voru í forstofunni og átti að flytja þau
út ef sýnt yrði að veðrið héldist.
Garðsalan var auglýst á laugardags-
morgni en jafnskjótt og blaðið vat
komið út á föstudeginum fór fólk að
hringja. Vorum við með antikhús-
gögn, málverk, postulín? Maggí svar-
aði því neitandi. Aðeins miðstéttar-
dót. Nokkrir þurftu að ganga úr
skugga um að svo væri í eigin
persónu.
Þeir komu áður en salan hófst,
sneru við hlutum til að vita hvar þeir
voru framleiddir og svipuðust um.
Ung kona sýndi manni sínum neðan
á vasa. „Trenton”, sagði hún og
sneri upp á sig. Hvað héldu þau að
þau fengju á þessu verði?
Vel klædd hjón rótuðu í fatnað-
inum, stráðu bókum út um allt og
færðu hluti úr lagi. Þetta bar vott um
leiðindapersónuleika. Að lokum bauðst
konan til að borga hálft verð fyrir
nokkra smáhluti. Maggí sagðist ekki
vera tilbúin til að lækka verðið. Þá
brosti konan sykursætt og sagði að
hún yrði að gera það þegar hlutirnir
væru ekki af hærri gæðaflokki —
* D-dagur = 6. júní 1944, þegar bandamcnn
réðust inn í Frakkland I síðari heimsstyrjöld-
inni.
ÚRVAL
ekkert sem vandaður safnari hefði
áhuga á.
Maggí sendi brosið til baka og
sagði að það væri leitt að þau hefðu
ekki komið áður en hún seldi
hollenska postulínið. Hollenska
postulínið? spurði konan. ,,Já, það
voru gamlir diskar. Sumir keyptu
marga. Konan varð að styðja sig við
dyrastafinn. Hvernig stóð á því að
bestu hlutirnir voru seldir áður en
salan hófst?
Maggí klappaði henni létt á öxlina:
,,Ef þú vilt vera vandaður safnari
verðurðu að vera ýtnari. ”
Garðsala er taugatrekkjandi
reynsla. Jafnvel þínir bestu hlutir taka
sig ekki vel út í björtu sólskini. Þeir
eiga sögu um mistök og rangar álykt-
anir. Alla helgina var ég umkringdur
minningum sem ég hefði kosið að
gleyma.
Ég kallaði halló til kunningjakonu
Maggíar. Hún leit kuldalega á mig og
hélt áfram. Ég spurði Maggí: ,,Hvað
er að Esme?” Hún útskýrði að Esme
hefði verið að róta í skrautmunum og
fundið þar styttu af flækingi með
barðastóran hatt, ríðandi á asna.
Maggí var of sein að muna að hún
hafði unnið styttuna í bridskeppni
hjá Esme.
,,Hvað gat ég sagt?” sagði Maggí.
,,Ég sagði henni að ég hefði verið að
leita að styttunni hátt og lágt og það
hlyti að hafa verið þú sem settir hana
þarna. Það getur vel verið að hún tali
ekki við þig næsta árið. ’ ’
Það er ekki hægt að vera of varkár.